Interview

Laten we om te beginnen eens vergeten dat er ooit een Nederlandse versie is geweest. We zien dan een gewaagd klein project dat geheel bouwt op de relatie tussen twee personages, grotendeels op één locatie opgenomen. Buscemi speelt zelf de hoofdrol van een wat arrogante politiek journalist die er door zijn hoofdredacteur op uit is gestuurd om een B-filmsterretje (Sienna Miller) te interviewen dat vooral bekend is om haar uiterlijk en liefdesleven. Zijn slechte voorbereiding en openlijk geuite dédain irriteren haar, maar dankzij een ongelukje komt hij toch in haar appartement terecht. Hier ontstaat een intrigerend spel van aantrekken en afstoten, waarbij ze zich beiden van hun meest manipulatieve kant laten zien. Een mooie, zeer goed geacteerde film, die je ondanks het kleinschalige karakter een groot publiek toewenst.

Origineel

Pierre en Katya

Maar nu het origineel. De al even kleinschalige film van Van Gogh, naar een idee van cabaretier Hans Teeuwen en een scenario van Theodor Holman, komt in grote mate overeen met de Amerikaanse versie. Veel dialogen en soms zelfs de mise-en-scène zijn letterlijk overgenomen. Het grootste inhoudelijke verschil is dat Pierre Bokma al vanaf het begin bij Katja Schuurman in huis is, terwijl Buscemi het interview met Miller in een restaurant hield en pas later bij haar thuis komt. Dat is voor een Amerikaans publiek geloofwaardiger.

De film van Buscemi als geheel is ook geloofwaardiger. De openingsdialoog loopt lekkerder, een dansje komt niet meer uit het niets maar heeft een logische aanleiding en er wordt minder geouwehoerd over siliconen. Hier is sprake van een leerproces: de fouten uit het origineel zijn ongedaan gemaakt, het is een betere film geworden.

Puntje van je stoel

Pierre en Katja (origineel)

Of toch niet? De film van Theo van Gogh klopte weliswaar niet helemaal, er zaten een paar gaten en overbodige dialogen in, hij schuurde hier en daar, maar hij swingde wel. Het dreinen en verleiden van Katja, de mix van achterbaksheid en charme van Pierre, het deed je op het puntje van je stoel belanden. Dit werd nog versterkt door de hoge mate van authenticiteit: tv-babe Katja Schuurman speelde, in haar eigen appartement, een uitvergrote versie van zichzelf (of van haar imago), terwijl toneelgrootheid Pierre Bokma als grachtengordeljournalist op haar neerkeek. Toch bleken de twee, zowel de personages als de acteurs, aan elkaar gewaagd. Inside jokes als een GTST-ringtone verhoogden de pret, terwijl de schrijnende plotwending aan het slot de film nog boven zichzelf deed uitstijgen.

Minder chemie

Niets van dat al in Buscemi’s versie. Het begint er al mee dat de hoofdpersonages in een ode aan het origineel Katya en Pierre heten, terwijl Sienna en Steve een veel beter en consistenter idee zou zijn geweest. De horrorfilms waarin het personage Katya gespeeld heeft zijn fictief en staan niet werkelijk in Sienna Millers filmografie. Ook hier doen beide acteurs uit tegengestelde spectra van de filmwereld niet voor elkaar onder, maar er is minder chemie. De inside jokes (een Van Gogh-verhuiswagen!) zijn ditmaal vergezocht. En misschien nog het ergste: de plotwending is een stuk zwakker uitgewerkt en krijgt nauwelijks gevolg. Misschien moeten we Interview van Steve Buscemi toch maar als op zichzelf staande film beschouwen.

Als making of is een aardige Nova-reportage van Twan Huys opgenomen. Let vooral op een zeer ontregelende Hans Teeuwen.