Mooie plaatjes

De tieners Hana en Alice zijn onafscheidelijke vriendinnen. Wanneer Hana op aanraden van Alice een jongen doet geloven dat hij na een ongeluk aan geheugenverlies lijdt en dat hij zich hun relatie niet meer kan herinneren, ontwikkelt zich een vreemde driekhoeksrelatie. Dit door Iwai zelf geschreven verhaal is snel vergeten, en biedt geen enkel inzicht in de psyche van de twee opgroeiende meisjes. Het feit dat hij zijn film baseerde op zijn eigen Kitkat-reclames zegt misschien genoeg. Maar Iwai heeft een goed gevulde trucendoos van sentimentele romantiek over zijn magere verhaal leeggeschud, zodat het enige dat overblijft een dromerige aaneenschakeling van ontroerende plaatjes is.

Bedrogen

In de esthetica van Iwai is alles mooi. De man bezit een uitzonderlijk gevoel voor vormgeving, en filmt met zorgvuldige kadering, cameravoering en vooral natuurlijke belichting alles even schitterend: beeldschone meisjes, knappe jongens, balletuitvoeringen, bloemen, zomerse avonden, enzovoorts. De regisseur kan zelfs een grassprietje lyrisch doen lijken. Ook de tranentrekkende soundtrack – indrukwekkend genoeg door Iwai zelf gecomponeerde kamermuziek – werkt hard mee. Een balletscène tegen het einde van de film is hiervan een fraai voorbeeld: met magnifieke belichting en weelderige muziek wordt een solo-balletuitvoering een lust voor oog en oor. De steeds weer terugkerende melodieën met dromerige strijkers en speelse pianoklanken zijn prachtig, maar blijven maar doorklinken, soms hele scènes lang. Je wordt er gemakkelijk door ontroerd, maar voelt je bedrogen zodra je er ook maar even over nadenkt.

Zwijmelbeelden

Alle pracht en praal van Hana and Alice staat nergens in dienst van; niet van een verhaal en al helemaal niet van inzichten of van enig poëtisch potentieel. Shunji Iwai biedt ruim twee uur lang mooie plaatjes. Die plaatjes zijn ongekend mooi, maar wie meer van een bioscoopfilm verwacht dan gezichtsbedrog door zwijmelbeelden en loos sentiment, komt van een koude kermis thuis.