Vluchten naar Parijs of blijven in de buitenwijk?

Sam Mendes begeeft zich op bekend terrein met de verfilming van Richard Yates’ boek Revolutionary Road uit 1961. De film speelt zich af in de jaren vijftig, in Connecticut, maar qua thematiek zijn er overeenkomsten met Mendes’ grootste succes, American Beauty. Opnieuw wordt de kijker de vraag gesteld of het onvermijdelijk is dat we onze dromen opgeven wanneer de verantwoordelijkheden zich opstapelen. Opmerkelijk genoeg speelt Mendes’ eigen echtgenote, Kate Winslet, de opstandige April Wheeler. Haar tegenspeler is ook geen onbekende voor haar. Sinds Titanic heeft Leonardo DiCaprio gelukkig zijn babywangetjes verloren. Hij houdt zich prima staande als Aprils twijfelende echtgenoot. Het stel is geloofwaardig in zowel de liefdevolle scènes als de ruzies. Alleen in hun ouderrol hoeven ze zich nauwelijks te bewijzen, want de kinderen zijn toevallig altijd uit de buurt als er uitgebreid gepraat moet worden. En zo schort er wel meer aan het scenario.

Om de vertrutting van hun levensloop tegen te gaan bedenkt April een radicale oplossing. Ze wil met het hele gezin naar Parijs verhuizen, een stad die voor Amerikanen geldt als het ultieme idee van ‘Europese vrijheid’. Er worden eindeloos veel sigaretten gerookt terwijl Frank en April knopen doorhakken en weer terugkrabbelen. Vaak doet de film denken aan oudere verfilmde toneelstukken die zich in de jaren vijftig afspelen, zoals Cat on a Hot Tin Roof (1958) en Who’s afraid of Virginia Woolf? (1966). Revolutionary Road mist echter de subtiliteit en de suspense van deze roemruchte voorgangers. In eerste instantie lijkt ook de insteek gedateerd: de vrouw is bereid alles op te geven om de man tot grootsheid te laten stijgen. Wanneer Frank als moderne man alles uit wil praten maar April liever depressief zwijgt, wordt echter duidelijk dat het nooit zo zwart-wit is.

Krankzinnige

Op het psychologische vlak is Revolutionary Road bijzonder boeiend. Het is alleen jammer, om niet te zeggen onbegrijpelijk, dat er een ‘krankzinnige’ in de film rondloopt, een wiskundige die een reeks elektroshocks heeft ondergaan, die precies uitlegt wat er in Frank en April omgaat. Het abominabele cliché van de gek die zo gek nog niet is, wordt nog verhevigd doordat de moeder van de gek, gespeeld door Kathy Bates, dwars door zijn tirades nerveus over het weer begint te praten. De hele situatie levert een oneliner op die ongetwijfeld ter inspiratie op talloze prikborden komt te hangen: ‘If being crazy means living life as if it matters, I don’t mind if we’re completely insane.‘ De film bezwijkt bijna onder dergelijke teksten. Als er eens een stilte valt, wordt pas duidelijk hoe sterk de terugkerende muziek is die de scènes begeleidt en hoe soepel Mendes het geheel in beeld brengt. Revolutionary Road is eigenlijk op zijn best als er eindelijk even niets gezegd wordt.