Zelfkant van het leven

De film begint met het breekpunt van Marcels relatie. Zijn vrouw verlaat hem en neemt de kinderen en een groot deel van de inboedel mee. Hij smeekt haar of ze nog een keer seks met hem wil, maar nee.

Dan volgt de instorting. Door de gestrande relatie ziet Marcel geen lichtpuntjes meer in zijn leven. Samen met zijn vriend Bob bespreekt hij plannen om een einde aan zijn leven te maken. Ideeën waar Bob zich in kan vinden, zolang ze het samen doen. Het idee is er eerst nog een feestje van te maken en er daarna getweeën een einde aan te maken op een mooie plek in het Ardense bos. Wanneer Bob de plek laat zien is zijn favoriete boom helaas gekapt. Een wrang maar ook hilarisch gegeven, waarmee de toon voor de film gezet is.

Verbonden door drank

De twee hoofdpersonen vormen een vreemd stel. Marcel is het meest open van de twee, zwelgend in zijn ellende, maar met een tragikomische noot. Bob, de man met de hoed, lijkt zijn tragiek enkel weg te lachen. Wanneer Marcel het besluit neemt af te kicken van de drank, vindt hij dat hij niet veel bezoek krijgt in de kliniek. De verpleegster wijst hem op zijn vriend die toch altijd voor hem komt, waarop Marcel matjes zegt: ‘De man met de hoed? Die lacht alleen maar’.

Maar ondertussen zijn de twee, Marcel verslaafd aan zijn wijn en bier en Bob aan zijn rum, toch op elkaar aangewezen. De vriendschap gaat gepaard met een soort ruige eerlijkheid, zonder elkaar te willen veranderen. Hoewel Bob er voor Marcel is wanneer hij een eerste poging tot afkicken waagt, schenkt hij hem bij zijn ontslag net zo goed wijn of rum. Er zijn geen goedbedoelde adviezen, geen wijze levenslessen. Het leven van Marcel en Bob wordt impulsief en op het randje geleefd.

Rauw en eerlijk

De documentairemakers volgden het tweetal enkele seizoenen en schromen niet dat ‘randje’ in beeld te brengen. Zoals Marcels zucht naar drank, terwijl dat zijn dood kan betekenen. Wanneer Marcel na een bezoek aan Bob dronken op zijn motorfiets naar huis rijdt, volgen Lubbe Bakker en Van Koevorden hem in hun auto, de koplampen uit, zodat slechts die donkere weg met een zichtbaar dronken bestuurder in beeld is. Op miraculeuze wijze weet de zigzag slingerende Marcel zich veilig thuis te begeven.

Ne me quitte pas is de eerste samenwerking tussen Lubbe Bakker en Van Koevorden, van wie laatstgenoemde eerder de documentaire Ik stond erbij (2012) maakte. Van Koevorden kende Bob al voordat het filmen plaatsvond. Bobs vriendschap met de eveneens aan lager wal geraakte Marcel vormde een mooi uitgangspunt voor deze documentaire, waarin zowel de tragische, pijnlijke als humoristische kanten van hun leven getoond worden. Een troosteloos België en een troosteloos leven, die mooi door de realistische cameravoering van Van Koevorden (Lubbe Bakker was verantwoordelijk voor het geluid) gevangen worden.

Ne me quitte pas, verdeeld in hoofdstukken, is een ode aan de vriendschap tussen de twee mannen. Een vriendschap gestoeld op drank en de zelfkant van het leven, waarin plaats is voor donkere humor en een traan. Een film waarna je niets liever wil dan even meedeinen op die golf van melancholie. Met een flinke slok rum, uiteraard.