Terreur op de snelweg
Rutger Hauer brak in Amerika door met The Hitcher. Deze door Robert Harmon geregisseerde film bereikte weliswaar geen miljoenenpubliek, maar bleek een cultklassieker. De keiharde thriller wordt nog met enige regelmaat op de televisie uitgezonden en alleen in de late uurtjes. Hauer speelt een personage, die zich door automobilisten langs de snelweg laat oppikken en ze daarna ombrengt. Harmon heeft met de road movie-cum-thriller Highwaymen hetzelfde thema gebruikt, maar op een verrassende manier opnieuw vorm gegeven.
De openingstitels verraden de bedoeling: Highwaymen wordt een film met veel auto’s, half weggegeven plots en ruim voldoende spanning. De kijker komt ogen tekort om alle informatie in de eerste drie minuten te verwerken. Diffuse beelden, snel gemonteerde scènes en personages, die karikaturaal zullen blijken te zijn. In de openingsscène staat Rennie Cray op een balkon en hij kijkt naar zijn vrouw, die inkopen doet bij een marktkraampje aan de overkant van de weg. Aan de horizon verschijnt een auto die het bioscooppubliek tegemoet rijdt. De auto versnelt plotseling en Cray ziet dat zijn vrouw wordt geschept door de auto. Hit and run, moord op de snelweg. Cray rent de trap af, maar is natuurlijk te laat. Zijn vrouw wordt voor zijn ogen aan stukjes gereden.
Rotzooi
Zes jaar later. Cray rijdt op een snelweg. Hij rijdt behoedzaam en slaat een zijweg in. In een garage vindt hij een prothese. Hij doet de achterklep van zijn auto open en daar liggen minimaal voldoende protheses om twee etalagepoppen mee op te bouwen. Cray blijkt al zes jaar de moordenaar van zijn vrouw te achtervolgen. De moordenaar is James Fargo. Hij heeft zelf ooit een ongeluk gehad en blijkt, naast zijn eigen lichamelijke restanten, vooral te zijn opgebouwd uit mechanische onderdelen. Hij rijdt een 1972 Cadillac Eldorado en deze auto is een evenbeeld van de mens/machine Fargo. Deze moordenaar zoekt zijn slachtoffers niet uit, hij doodt willekeurig. Cray is de enige die de achtervolging volhoudt. Na elk dodelijk ongeluk ruimt de politie de rotzooi op, maar de ongelukken worden niet met elkaar in verbinding gebracht.Verwachte winnaar
Molly Poole raakt betrokken bij een ongeluk, veroorzaakt door Fargo. Ze weet te ontsnappen en ontmoet Cray bij een praatgroep van verkeersslachtoffers. Aanvankelijk gelooft ze de verhalen niet, maar als Fargo terugkomt om haar om te brengen, moet ze Cray gelijk geven. Het gevecht tussen de mens/machine Fargo en het duo Cray/Poole krijgt de verwachte winnaar, maar niet na een verrassende verhaal. Humor relativeert de harde en spannende strijd.
Geen franje
Regisseur Robert Harmon heeft een uitgelezen cast acteurs voor deze film bij elkaar gezocht. De drie belangrijkste personages op een rij: Jim Cazievel (Rennie Cray) speelde eerder in Pay It Forward en The Thin Red Line, Rhona Mitra (Molly Poole) was te zien in The Life Of David Gale en Hollow Man, terwijl Colm Feore (James Fargo) te zien was in Paycheck en Chicago. Harmon geeft de acteurs veel ruimte, maar maakt duidelijk dat Highwaymen een film is over auto’s en de dood. Hij maakt op een meesterlijke manier gebruik van tegenstellingen. De stilte van de natuur versterkt de effecten van de grommende motoren en de goed gefilmde achtervolgingen. Natuurlijk eten de personages niet, ze zien geen bed en nooit een douche. Er wordt aan een verhaal gewerkt en alle franje is uit de film gelaten.
Grap
Highwaymen kan een breed publiek trekken. De spanning blijft tot het laatste moment in de bioscoopzaal hangen en de grap op het einde werkt bevrijdend. Deze grap is te leuk om in een recensie weg te geven. Ga dus Highwaymen zelf bekijken en verlaat de bioscoopzaal na de voorstelling met een glimlach.