Trouwen volgens Altman
Robert Altman is een van de grote regisseurs van de afgelopen eeuw. Hij wist als geen ander met acteurs te werken, en maakte komische films met dwaze gesprekken en absurde gebeurtenissen. Zijn films doen denken aan het werk van Tarantino, wanneer deze zijn postmodernistische pop-art boodschap in zou ruilen voor een existentiële versie met een dikke knipoog. In A Wedding, een film die in 1978 uitkwam, zie je alle kenmerkende Altman-eigenschappen terug. Dit meesterwerk is nu uit op dvd.
Altman neemt ons in A Wedding mee naar een high-class/new-money-trouwerij waarop alles mis gaat wat er maar mis kan gaan. Zo wordt de bruiloft verstoord door een tornado die precies over het feest heen raast, lijken bruid en bruidegom samen omgekomen te zijn bij een auto-ongeluk, blijkt het zusje van de bruid zwanger te zijn van nota bene de bruidegom, en als toppunt besluit een van de oma’s haar laatste adem tijdens deze heugelijke gebeurtenis uit te blazen. Dat aan het einde van deze twee uur durende film alles weer redelijk normaal blijkt te zijn, mag dan ook een wonder van jewelste genoemd worden.
Onrust
Net als het hele gebeuren rondom de trouwerij, is ook de manier van filmen erg onrustig. Altman staat bekend om zijn pan-and-zoom-cameragebruik en hij schakelt ook met grote regelmaat abrupt over naar de volgende scène. Beide technieken worden in A Wedding veelvuldig gebruikt. Niet alleen filmtechnisch is A Wedding kenmerkend voor Altman, ook inhoudelijk is dit een typische Altman-film. De situaties zijn dolkomisch, de gesprekken zijn absurd en de typetjes de Altman portretteert zin onvergetelijk, zoals de neurotische wedding-planner, of de beveiligingsagent die zijn werkzaamheden veel te serieus opvat. De formule van het gestuntel en geneuzel van grote groepen mensen had Altman drie jaar eerder al beproefd in zijn meesterwerk Nashville, en met A Wedding maakt hij een succesvolle reprise.
Typisch
Altman wordt, terecht, tot in den treuren toe vergeleken met Woody Allen: net als Allen heeft Altman graag onhandige neuroten voor de camera. Maar ook de vergelijking met Tarantino dringt zich op. Zoals acteurs uit Tarantino-films in bepaalde situaties minutenlang over niets weten te praten, zo gebeurt dat ook in de films van Altman. Tijdvulling, alleen dan niet gevuld met weggooi-popcultuur (Madonna, hamburgers en coffeeshops) maar met verhandelingen over het verleden, de toekomst, onderlinge verhoudingen, etc. Kortom: dingen die er op het eerste gezicht toe doen, alleen dan worden deze op een kenmerkende Altman-manier verhilariseerd en beknipoogd.
Niet alleen Altmans teksten zijn zeer karakteristiek, ook zijn omgang met acteurs was kenmerkend. Altman praatte erg veel over het script met de acteurs en liet hen veel zelf bedenken en improviseren. Door zijn acteurs deze ruimte te geven wist hij ze naar een hoger niveau van acteerwerk te tillen. De acteurs in Altmans films waren zekerder van zichzelf, raakten onderling beter op elkaar in gespeeld en speelden met hart en overtuiging.
A Wedding kabbelt als een typische Altman in een heerlijk tempo voort, scène na scène word je verrast en nieuwsgierig gemaakt en voor je het weet, ben je aan het einde van de dvd. Helaas biedt de dvd geen extra’s, dus snel Nashville uit de kast halen en in de dvd-speler stoppen!
