Metropolis

Het verhaal doet er niet toe. Er is een president, maar de eigenlijke machthebber heet Red Duke (of Duke Red) en loopt in Uncle Samkostuum door Metropolis. Deze Duke heeft een geavanceerde robot laten bouwen, die voor hem op de troon van de Ziggurat, een soort Toren van Babel, moet gaan zitten. Deze robot, Tima, is gemaakt door de gekke geleerde Dr. Laughton. Dukes geadopteerde zoon Rock heeft een hekel aan robots en knalt samen met robothaters Malduks alle technologie die hij tegenkomt af. Dan zijn er nog Kenichi en zijn oom, twee Japanners die achter Dr. Laughton aanzitten, maar waarom weet niemand. Kenichi wordt verliefd op Tima, en dat kan natuurlijk niet, want ze is geen mens en bovendien is ze voorbestemd om op de troon te zitten.

Filosofie

Een ondoordringbaar plot met vele losse eindjes, maar wel met filosofische achtergronden. Interessant gegeven is dat de stad verschillende zones kent, waar mensen en robots zich al dan niet mogen begeven. Zone 1, net onder het straatoppervlak, is de plek voor uitschot en gepeupel, voor mensen die overbodig zijn geworden door het werk van robots. Hoe dieper je gaat, hoe meer troep je tegenkomt, totdat je uiteindelijk in Zone 3 op het riool stuit. Het levert een interessante tegenstelling tussen de elite en de massa op.
De moraal van het verhaal – zoals in de meeste animes – is dat je geen technologie moet ontwikkelen die de mens overbodig maakt. Daar komt alleen maar narigheid van, zoals je ook in A.I. Artificial Intelligence heel goed kunt zien.

Tegenstellingen

Metropolis is het best te karakteriseren in tegenstellingen. Het plot is ondoordringbaar en heeft diepgang tegelijk. De makers gebruiken tegelijkertijd hyperrealistische CGI en handgetekende animatie, zoeven door de stad alsof David Fincher de camera bedient, maar gebruiken ook de antieke shutter-methodes, waarin een close-up bestaat uit het zwart maken van de rest van het beeld. De beelden die je voor ogen krijgt, zijn fenomenaal en bij vlagen adembenemend. Dat mensen zoiets kunnen maken met pen, papier en computer. In elk shot ligt diepte, precisie en liefde voor animatie verscholen.

Roaring Twenties

Wonderlijk is ook de vereniging van een hi-tech omgeving met elementen uit de twintiger jaren. De machines zijn geavanceerd, maar op de achtergrond zijn vaak van die grote, ouderwetse tandwielen te zien. Zeppelins vliegen over de stad en de kleding is onmiskenbaar vooroorlogs, maar de wapens en de samenleving zijn weer van deze tijd. Daar komt nog de jazzy muziek bij, die Metropolis de allure van een ouderwetse metropool geeft, maar tegelijkertijd bevreemdend werkt. Qua sfeer heeft Metropolis nog het meest weg van Blade Runner.

Mager

Dit wonderlijke staaltje anime staat op een magere DVD. Drie trailers vormen de extra’s. Geluid en ondertiteling is weer wel goed geregeld. Je kunt de geluidssporen in Dolby Digital Japans, DTS Japans, Frans en Engels horen, maar anime hoort in het Japans. Punt.
Ondertiteling is er in Arabisch, Frans en twee soorten Engels; Theatrical U.S. en origineel Japans vertaald. De originele vertaling is veruit de beste. De bioscoopvertaling laat weinig over van wat er aan gesproken informatie gegeven wordt en maakt het verhaal alleen maar warriger. Waar de Japanse vertaling bijvoorbeeld ‘I assumed’ zegt, vertalen de Amerikanen ‘I decided’. Zie dan de plot nog maar eens te volgen.

Metropolis is geen gemakkelijke film, maar wel een hele mooie. Een must voor anime-liefhebbers, maar misschien wat minder toegankelijk voor degenen die The Lion King al buiten hun straatje vinden. Voor deze laatste groep is er echter altijd nog A.I. Artificial Intelligence. Die film gaat ruwweg over hetzelfde, al mis je dan die vreemde twintiger jaren in dat moderne jasje. En dat maakt Metropolis nou net zo’n feest om naar te kijken.