Scooby Doo

De film begint zoals we van de tekenfilms kennen. De gang is bezig om een vaag spook uit te schakelen. Het plan loopt natuurlijk mis, maar door het gestuntel van Shaggy en Scooby weten ze met meer geluk dan wijsheid het spook te ontmaskeren. Vervolgens ontstaat er ruzie tussen de vrienden, en besluiten ze uit elkaar te gaan. Fred gaat lezingen geven over hoe geweldig hij is, Velma werkt nu voor NASA, Daphne neemt karatelessen, en Shaggy en Scooby hangen wat rond en eten hun buikje vol. Dan komt er een geheimzinnige opdrachtgever die wil dat de voormalige groep weer bijeen komt omdat er op zijn pretparkeiland rare dingen gebeuren. Let’s find some clues!

Blanco Fred

Over de casting van Scooby Doo kun je van alles zeggen. Door de carnavalkleding die de acteurs dragen lijken ze inderdaad een beetje op de Scooby Gang, maar daar is alles dan wel mee gezegd. Matthew Lillard doet zijn best en geeft een redelijke Shaggy-imitatie. Maar dat is precies het probleem: het is een imitatie, net als de rest in de film. Nooit heb je het echte “Scooby” gevoel. Met name Freddie Prinze Jr. als Fred Jones is een behoorlijke miscast. Sowieso komen Daphne en Fred niet echt op gang in deze films, maar dat kan ook te maken hebben met het feit dat ze in de tekenfilm ook behoorlijk blanco karakters waren. Maar zo dom als beiden hier worden afgeschilderd gaat ook weer te ver. Zelfs Shaggy lijkt snugger in vergelijking met de ijdele Fred en de tuttige Daphne.

Puppy power!

Naar mate het verhaal vordert krijg ik niet het idee dat ik naar een verfilming zit te kijken, maar meer naar een parodie. We krijgen te zien waarom Scrappy Doo (puppy power!) uit de serie is verdwenen (hij pist over Dapne heen om zijn territorium af te bakenen). Een leuke grap, maar niet heel erg Scooby-achtig. En de grootste fout die de scenaristen maken, is dat we hier niet te maken hebben met een nepspook, want er zijn echt bovennatuurlijke krachten bezig. De ontknoping achteraf is een poging om nog iets van het oude Scooby gevoel terug te halen, maar het is een doekje voor het bloeden terwijl je slagader open ligt.

Op naar deel twee

Nu kunt u de indruk hebben gekregen dat ik Scooby Doo een mislukte en slechte film vind. Niks is minder waar. An sich is de film behoorlijk genietbaar. Scooby Doo zit vol met knipogen naar de serie, en alles ziet er verder prachtig uit. Je moet je er als Scooby-fan echter op instellen dat het hier niet om een echte Scooby-verfilming gaat. Het is te vergelijken met de campy Batman in de jaren ’50, en Batman Forever uit ’96. Een paar knipogen, een grove vergelijking en veel special effects en opsmuk wat het origineel vroeger niet eens nodig had. Dat er een vervolg aan zit te komen zal niemand verbazen, hopelijk komen ze dan wat meer met het echte Scooby-gevoel.