Bloedbad met ballen

De film speelt zich af tijdens het befaamde West Hollywood Halloween Carnival, een waar bacchanaal van flamboyante kostuums, aantrekkelijke mensen, opzwepende muziek, drank, drugs en seks, waar een gemaskerde seriemoordenaar rondloopt die het voorzien heeft op jonge levenslustige homo’s. Een groepje van vier homoseksuele vrienden moet voor hun leven vechten om de nacht door te komen.

Klassieke horror

Hellbent vertoont in alle opzichten de kenmerken van een klassieke horrorfilm; het verhaal speelt zich af in een duistere setting, de hoofdpersonen worden opgejaagd en realiseren zich langzamerhand dat ze op het punt staan om één voor één afgeslacht te worden. Daarbij is Hellbent ook een duidelijke tentoonspreiding van de
stereotype slasher-personages. We zien onder andere de bad boy, de seksverslaafde en de onschuldige maagd.

Erg jaren tachtig

De film geeft ook een duidelijke knipoog naar typische jaren tachtig (pulp)horrorfilms. In vrijwel de hele film wordt gebruik gemaakt van gele en rode camerafilters, wat het broeierige gevoel van zindering, seksualiteit en sensualiteit benadrukt. Ook is de beelddensiteit opvallend laag, waardoor het bekende korrelige, goedkope VHS-effect ontstaat; erg jaren tachtig. Maar wat Hellbent echt tot een geweldige slasher maakt is dat de film in feite één buitensporig gewelddadig en totaal motiefloos slachtfestijn is, waarin de ongeïdentificeerde moordenaar er lustig op los hakt. In dit ware fag-bashing flesh-fest worden lichamen verminkt, gutst het bloed rijkelijk en worden koppen gesneld. En dat alles – zoals het een goede slasher betaamt – met snoeiharde vuige metalklanken op de achtergrond.

Omkering

Maar Hellbent is geen gewone horrorfilm, de film geeft een interessante en inventieve omkering van de klassieke horrorfilm, waarin het juist welgevormde dames zijn die als lustobject schaars gekleed en gillend door het beeld rennen alvorens ze in mootjes worden gehakt. De keuze om deze keer mannen als object te gebruiken maakt de film vernieuwend binnen het genre.

Etheredge-Ouzts bewijst hiermee over het nodige lef te beschikken. Het vereist immers brein en ballen om in het zedige Amerika met de brute slachting van een groep homo’s voor de dag te komen. Etheredge-Ouzts laat op deze manier voor eens en voor altijd zien niet wars te zijn van controversie. En dat is prijzenswaardig, misschien dat Hellbent daardoor zachtjes aan al wel het label kan gaan dragen van ‘moderne cultklassieker’.