Film / Films

Wanhopig op reis

recensie: London to Brighton

Om drie uur in de morgen, op een toilet ergens in Londen huilt een jong meisje tranen met tuiten. Haar oudere vriendin ziet er nog slechter uit, met een opgezwollen oog en een paniekerige blik. Dat er iets heftigs gebeurd is, is duidelijk, maar wat precies? Met die binnenkomer start de Britse film London to Brighton.

~

De film gooide hoge ogen tijdens het filmfestival van Edinburgh van 2006. Regisseur Paul Andrew Williams won er zelfs de prijs voor beste nieuwe regisseur mee. Die prijs en de aandacht voor de film waren niet onterecht, want Williams heeft een spannende film afgeleverd, met vooral veel aandacht voor zijn twee vrouwelijke hoofdrollen.

Uitstekende prestaties

De redelijk onbekende Lorraine Stanley speelt de hoofdrol als amateurhoertje Kelly, die door een dramatische samenloop van omstandigheden zit opgescheept met de prille tiener Joanne (Georgia Groome in haar eerste filmrol). Samen zijn ze op de vlucht, en om hun achtervolgers voor te blijven reizen de twee af naar het stille badplaatsje Brighton. Zowel Stanley als Groome zetten uitstekende prestaties neer. De wanhoop is gewoon van hun gezichten af te lezen, alsof ze zelf echt flink in de nesten zitten. Vooral voor de jonge Groome is het een debuut om van te dromen. Haar Joanne is geen typische tiener, maar in alles wat ze doet blijkt dat ze niets liever zou willen zijn. Groome weet dat heel subtiel over te brengen met haar spel.

~

Het verhaal is redelijk eenvoudig – op de vlucht voor een kwaadaardig persoon is niet bepaald origineel – maar de uitwerking ervan is heel bijzonder. De nadruk ligt eens niet op spectaculaire achtervolgingen of op wraak, maar op de beweegredenen van de personages. Waarom precies zijn de twee dames op de vlucht? Waarom wil een rijke stinkerd die niets met hen te maken lijkt te hebben, hen te pakken krijgen? De personages zijn daardoor geloofwaardig en zelfs de slechterik komt sympathiek over.

Toekomst

Met de korte speelduur van slechts 85 minuten zit de vaart er goed in. Het wordt steeds inzichtelijker wat er zich heeft afgespeeld voordat Kelly en Joanne moesten vluchten naar dat Londense toilet, en het mag duidelijk zijn dat de twee nog niet geheel veilig zijn in de serene omgeving van Brighton. Hoewel de personages misschien geen prettig vooruitzicht hebben, lijkt de toekomst er rooskleurig uit te zien voor de medewerkers van deze kleine film.