Charlize Theron schittert als moordenaar

Toch is het resultaat op z’n minst spraakmakend te noemen. De film staat bol van geweld, prostitutie, drank en scheldpartijen. Boven dit alles verrijst het personage van Aileen, op een voortreffelijke wijze gespeeld door Charlize Theron. Het is maar moeilijk te geloven dat achter de façade van make-up en asociaal gedrag een actrice schuilgaat die tot voor kort leek voorbestemd voor de ‘lichtere’ rollen. Volkomen terecht kreeg ze een Oscar voor deze fenomenale gedaanteverandering.

Sympathie

Een van de grootste prestaties van Theron is dat ze een interessante mix van walging en sympathie weet op te roepen. Hoewel het gedrag en uiterlijk van Aileen werkelijk afstotend zijn, gun je haar toch een gelukkig leven met haar nieuwe vriendin (gespeeld door Christina Ricci), een van de weinige personen die iets om haar lijkt te geven. De spaarzame momenten in de film die de kijker een enigszins goed gevoel bezorgen, zijn de scènes waarin de twee vrouwen troost zoeken bij elkaar. De gepleegde moorden en het onvermijdelijke lot waar Aileen op afstevent, zijn dan even onzichtbaar.

Een sterk drama als Monster laat de meegeleverde extra’s op de tweede dvd met gemak in zijn schaduw staan. Blijkbaar was er gebrek aan materiaal, of er moet een andere reden zijn waarom de maker van de (oninteressante) soundtrack zo veel ruimte krijgt. In de ‘Making of’ wordt maar weer eens fijntjes uitgelegd hoeveel moeite en research de regisseuse heeft moeten doen om zo dicht mogelijk bij de waarheid te blijven. En natuurlijk is er veel met bekenden van vroeger gepraat. De daaropvolgende docu gaat er nog eens gedetailleerd op in. Veel van hetzelfde kortom, al had de uitstekende rol van Ricci als verwend lesbisch meisje wel iets uitvoeriger behandeld kunnen worden.

Dame des Doods

Eigenlijk is alleen de documentaire Aileen Wuornos: Damsel of Death het bekijken waard. Hierin wordt de voorgeschiedenis van de echte Aileen verteld, en die is nog een graadje erger dan wat we in de film te zien krijgen. Het tragische verhaal wat uit de doeken wordt gedaan was voor Theron (die eveneens een traumatische jeugd heeft gehad) de aanleiding om zowel de hoofdrol als de productie voor haar rekening te nemen. Wat het meeste opvalt is echter de uiterlijke gelijkenis tussen Wuornos en de (opgemaakte) Theron.

De extra’s als geheel bieden veel inzicht in het tragische leven van ‘Amerika’s eerste vrouwelijke seriemoordenaar’, maar wie Monster bekijkt heeft eigenlijk geen toelichting meer nodig. Het verhaal en de beelden zeggen genoeg, en dat kan niet van elke film gezegd worden.