Nieuwe dvd’s

Night of the Living Dead (2-disc Special Edition)

(George A. Romero, 1968 • Indies)

Al wordt Night of the Living Dead nu misschien gezien als dé horrorklassieker die in 1968 de zombie voorgoed beroemd maakte, aanvankelijk was de film van George A. Romero niet meer dan een uit de hand gelopen project. Dat blijkt ook uit de extra’s van de onlangs op dubbel-dvd verschenen zwart-witfilm. De hele lijst extra’s – van een interview met actrice Judith ‘Barbara’ O’Dea tot terugblikken – blijken allemaal afkomstig uit één lange documentaire: Reflections on the Living Dead. Het geheel is alweer wat verjaard, maar de kijker krijgt toch een goed beeld van het productieproces. De makers Romero, John A. Russo, Russell W. Streiner en Karl Hardman komen bij elkaar voor een informeel rondetafelgesprek en bespreken onder andere make-up, budget en muziek. Filmmakers als Wes Craven (A Nightmare on Elmstreet, Scream) en Sam Raimi (The Evil Dead, Spider-man) vertellen wat voor indruk Night of the Living Dead op hen heeft gemaakt en welke invloed de film op hun eigen werk heeft gehad. Het moge duidelijk zijn: wat ooit begon als een onafhankelijke vriendenfilm met een laag budget, is inmiddels uitgegroeid tot een wereldberoemde klassieker. (Jenny Hoogeboom)

One Eyed Jacks

(Marlon Brando, 1961 • Indies)

Aan het einde van de jaren vijftig was Marlon Brando een acteerlegende en een enorm sekssymbool. Brad Pitt en Johnny Depp in één. Hij belichaamde Hollywood en feestte er op los. The sky is the limit leek zijn levensmotto. Voor de film One Eyed Jacks nam hij niet alleen de hoofdrol voor zijn rekening, hij besloot ook de film zelf te regisseren. Brando speelt de bankovervaller Rio die samen met zijn partner Dad (Karl Malden) het Wilde Westen doorzwerft en banken overvalt. Als ze door een groep bandieten in het nauw gedreven worden gaat Dad hulp halen. Dad komt echter niet terug en verdwijnt met de buit. Jaren later ontsnapt Rio uit de gevangenis en gaat hij op zoek naar Dad, met wie hij nog een appeltje heeft te schillen. Dad blijkt sheriff te zijn van een stadje waar Rio een bank wil overvallen. Tussen de bedrijven door wordt Rio ook nog eens verliefd op de dochter van Dad. Het is denk ik wel duidelijk: One Eyed Jacks is een dertien-in-een-dozijn-Western zonder enige originaliteit. De film is dan ook alles behalve een hoogtepunt in Brando’s carrière. Zijn acteerwerk is oppervlakkig en lui en ook qua regie breekt Brando geen potten. Gelukkig blijft zijn regie-ambitie dan ook tot deze ene poging beperkt. (Harrie de Vries)

Animal Farm

(Joy Batchelor / John Halas, 1954 • Bridge Entertainment)

Van George Orwell’s beroemde boek Animal Farm is in 1954 een animatiefilm gemaakt. Onlangs is men tot de conlusie gekomen dat het tijd werd deze eens af te stoffen en uit te geven op dvd. Misschien leuk als je de Special Edition te pakken krijgt met een hoop extra’s aan commentaar, aanvullende informatie en archiefmateriaal. Als je echter zoals 8WEEKLY te maken krijgt met één zilveren schijfje met daarop slechts de film (mét ondertiteling), dan valt het zwaar tegen. Ten eerste kun je goed merken dat dit een product uit de jaren vijftig van de vorige eeuw is door het soort animatie, de kleurstellingen, het tempo en de typische voice-over. Ten tweede is er een alternatief einde aan het verhaal geplakt: daar waar het boek een open einde heeft, wordt de film afgesloten met een happy ending. Tenslotte is totaal onduidelijk wat nu de doelgroep van deze film is. Voor volwassenen is de dvd-versie niet uitgesproken genoeg en voor kinderen is het te saai en misschien ook wel te gewelddadig. Het is het allemaal nét niet. Het meest treffende wat je over deze dvd kunt zeggen is waarschijnlijk: “Het boek was beter.” (Erik Meijers)

City of Ghosts

(Matt Dillon, 2002 • Universal)

Een scenario schrijven met romancier Barry Gifford (Wild at Heart, Lost Highway) en een sterrencast tot je beschikking – acteur Matt Dillon had het mooi voor elkaar toen hij zijn eerste speelfilm mocht regisseren. Het resultaat is geen slechte film, maar ook niet echt een goede. Dillon heeft deze moderne film noir voornamelijk in Cambodja opgenomen en gebruikt die setting voor een drama over een voortvluchtige zwendelaar (Dillon zelf) die daar zijn compagnons (Stellan Skarsgård en James Caan) opzoekt. Maar City of Ghosts heeft, naast een overtuigend en sfeervol beeld van de Aziatische locaties en goed acteerwerk, weinig te bieden. Het verhaal laat zich grotendeels voorspellen en de personages en hun relaties (o.a. een plichtmatige romance met een blonde dame) zijn slecht uitgewerkt. City of Ghosts wil daarom niet echt overtuigen, maar blijft wel een onderhoudende sfeerfilm. De distributeur heeft de dvd ontdaan van het audiocommentaar van Dillon en Gifford, dat ongetwijfeld interessanter was dan het interview en het kijkje achter de schermen die bewaard zijn gebleven. (Paul Caspers)

De Battre Mon Cœur c’est Arrêté

(Jacques Audiard, 2005 • Total film)

De Battre Mon Cœur c’est Arrêté is losjes gebaseerd op James Toback’s Fingers (1978), waarin Harvey Keitel op indrukwekkende wijze een crimineel speelt die heen en weer wordt geslingerd tussen zijn passie voor muziek en zijn criminele handel en wandel. In Jacques Audiard’s verhaal staat hetzelfde conflict centraal, zij het op een minder intense en meer realistische wijze. Thomas (Romain Duris) is een louche zakenman die zijn vader opvolgt in de dubieuze en vaak gewelddadige handel in huizen. Hij herontdekt opeens de muziek uit zijn jeugd, waarna hij pianolessen neemt bij een Chinese pianiste, om vervolgens auditie te kunnen doen. Zijn gewelddadige impulsen vinden hun weg in de muziek. Dat zorgt ervoor dat zijn criminele activiteiten bijzaak worden en dat hij gedwongen wordt een keuze te maken tussen de muziek en de criminaliteit. De Battre Mon Cœur c’est Arrêté is zondermeer van goede kwaliteit, maar weet niet echt te verrassen. Aan de grote rij films die een soortgelijke thematiek als uitgangspunten namen, voegt hij feitelijk niks toe. Verder is de geluidskwaliteit van deze dvd niet denderend, waardoor de muziek op cruciale momenten hapert. Toch vrij funest voor een film waarin muziek een fundamentele rol speelt. (Martijn Boven)