Waar een biljartbal al niet goed voor is

Obsessie

Als in Nederland agenten zouden rondlopen die zich gedroegen zoals de leden van ‘The Sweeney’ (de onofficiële bijnaam van de Flying Squad van het Londense politiekorps), dan zou de verantwoordelijke korpschef direct moeten aftreden. Deze agenten meppen alles kort en klein, houden er merkwaardige ondervragingstechnieken op na, en hebben opvallend genoeg moeite met het accepteren van autoriteit. De baas van deze heldhaftige wildebrassen (Damian Lewis; Homeland, Band of Brothers) kan ze dan ook nauwelijks in de hand houden.

Dat het zootje in de hand gehouden wordt is wel hard nodig, want wanneer hoofdpersoon Jack (Ray Winstone) zijn zinnen zet op het oplossen van een overval met dodelijke afloop, is hij niet meer te stoppen. Jack herkent de handelswijze die in de overval gebruikt werd en heeft direct een oude bekende op het oog, die hij toentertijd niet wist te arresteren. De wond zit diep en de zaak wordt een obsessie voor hem. Daardoor neemt hij grote risico’s, en slaat het noodlot uiteindelijk toe.

Vergeleken bij dit hoofdplot is de tweede verhaallijn van de film, over Jack’s affaire met zijn getrouwde collega Nancy (Hayley Atwell), beduidend minder interessant.

Plan B

In The Sweeney is ook een rol weggelegd voor Ben Drew. Deze man debuteerde onlangs met lll Manors, en is als muzikant ook bekend onder de naam Plan B. Hij begint langzaamaan naam te maken in de Britse cinema en heeft daarmee succesvol de overstap gemaakt van muzikant naar acteur/regisseur. Zijn personage Carter is de rechterhand van Jack en heeft een getroubleerd verleden: hij weet verdacht veel van banken overvallen. Jaren geleden is hij door Jack de criminaliteit uit gesleept, waardoor hij nu volledig loyaal aan zijn teamleider is. Ondanks hun achtergrond en methoden zijn Jack en Carter agent in hart en nieren, en dat stralen ze ook uit. Hoewel hun manier van werken op zijn zachtst gezegd discutabel is, leef je met ze mee en zie je het buitensporige geweld relatief makkelijk door de vingers. Bovendien past het geweld prima in de grimmige sfeer van de film, die zo probeert de Londense onderwereld te typeren.

Het rauwe, brute karakter van The Sweeney is daarmee het sterkste punt van de film. Aan sfeer, pompende beats en overtuigend acteerwerk geen gebrek. Helaas minder sterk is het plot, dat na een sterke eerste helft met de minuut onrealistischer wordt. Niet alleen de operatie van Jack loopt uit de hand, ook de regisseur lijkt de controle te verliezen en begint steeds onwerkelijkere plaatjes op het beeld te toveren. Toppunt is de slotscène, die in Mission Impossible niet zou misstaan. Het natuurlijke, rauwe randje van The Sweeney wordt door moderne twists, onwerkelijke stunts en langdurige achtervolgingen teniet gedaan, waardoor het laatste stuk van de film teleurstellend is.