One Direction: This Is Us

Samen met Ashley (een 21-jarige fan van Harry Styles en altijd op zoek naar iemand die kleiner is dan haar 1.56) heb ik 3,5 uur kunnen ‘genieten’ van de mannen van One Direction. Harry Styles, Niall Horan, Louis Tomlinson, Zayn Malik en Liam Payne hebben vrijwel direct na hun eliminatie uit de Britse X-Factor van 2010 een sterrenstatus bereikt die zijn weerga niet kent. Een wereldtournee van maar liefst 140 shows volgde en tijdens deze tournee is het nodige beeldmateriaal opgenomen. Nu zijn deze beelden gebundeld en worden ze onder het mom van een documentaire vertoond. Een commerciële exercitie, of toch misschien de moeite?

Ashley kon haar lol op. Zo zag ze Harry Styles op het grote doek en bijna iedereen was kleiner dan 1.56. Het publiek bestond namelijk uit meisjes tussen de tien en vijftien jaar. Dat meisjes van boybands houden is van alle tijden en mij wel bekend. De docu zelf refereert zelfs nog naar de Beatlemania uit de zestiger jaren. Mij minder bekend is het oorverdovende, hoogfrequente kabaal – ook wel krijsen genoemd – dat deze meisjes kunnen produceren als een van hun idolen in beeld komt. En die situatie deed zich nogal eens voor. Gelukkig werd er af en toe ook meegezongen met een liedje. Normaal heb ik daar een hekel aan, maar nu kwamen die momenten als een ware bevrijding.

Monsters, Beliebers en Directioners

Je bent binnen als je fans zich verenigen onder een naam. Ze nemen als het ware een identiteit aan, waardoor ze boven gemiddelde fans uitstijgen. Zo zijn er ‘monsters’, ‘beliebers’ en in dit geval ‘directioners’. Voordeel van zo’n schare fans is dat ze niet bepaald kritisch zijn, iets dat wel bleek tijdens de rode loper première. Anderhalf uur kijken naar een boyband die handtekeningen uitdeelt is saai, maar daar denken directioners dus anders over. Zet Harry Styles anderhalf uur op een krukje terwijl hij zo nu een dan een knipoog richting de camera geeft en het is goed. Koren op de molen van producent Simon Cowell, wiens vermogen evenredig groeit aan de populariteit van One Direction. Dit jaar alleen al harkte Cowell zo’n 95 miljoen dollar bij elkaar.

Dat de fans met weinig genoegen nemen is terug te zien in de documentaire. Voor een documentaire die This Is Us heet, kom je bijzonder weinig te weten over de mannen. Liam wilde eigenlijk brandweerman worden en natuurlijk zijn de mannen zo lekker gewoon gebleven, maar achtergronden, liefdesperikelen en persoonlijke ideeën blijven achterwege. Begrijpelijk dat Harry niet over zijn escapades praat in het bijzijn van miljoenen 14-jarigen, maar toch.

Ode aan de fans

De ene helft van de documentaire bestaat uit een live registratie van een concert – in spectaculaire 3D – en de andere helft zijn met name beelden opgenomen tijdens de tournee. Hotelkamers, beetje lol trappen voor het optreden en uiteraard beelden van de uitzinnige meisjes. Meest opvallend zijn de constante verwijzingen naar de fans. Zowel tijdens de rode loper première als in de film wordt voortdurend gerefereerd aan de fans en aan het feit dat zonder de fans One Direction niet had bestaan. One Direction cijfert zich weg, zoals een spits na een hattrick het belang van het team benadrukt.

En daarmee doen ze zichzelf toch iets te kort, deze mooie jongens uit het Verenigd Koninkrijk. Want die liedjes zijn behoorlijk catchy, de clips lekker zomers en het opgenomen concert klinkt goed en oogt gelikt. Ze hebben een goede band, grootse lichteffecten en de poprock knalt uit de speakers. De concertregistratie is zeker de moeite waard, maar de interviews en achtergronden vallen tegen. One Direction: This Is Us blijft steken als ode aan de fans.

Wim: 2.5

Ashley: 5.0