Genova

Als regisseur is Winterbottom schijnbaar ongebonden aan een genre. Dat daarbij zijn enthousiaste genrehoppen vaak ten koste gaat van het verhaal blijkt sterk uit zijn nieuwe film, het rouwverwerkingdrama Genova. De film, die qua toonzetting erg leunt op Nicolas Roegs klassieker Don’t Look Now, ademt veel sfeer uit, terwijl het verhaal geruisloos voorbij gaat zonder de kijker echt geboeid te houden.

De Italiaanse havenstad Genua is een vreemde mengeling van een vervallen middeleeuws centrum, imposante renaissancepaleizen en rotsige stranden. Wie de stad kent weet dat het een van de best bewaarde geheimen van Italië is. Waar steden als Florence, Venetië en Rome meer tot de toeristische verbeelding lijken te spreken, is Genua meer als een labyrint waar het oude en moderne elkaar ongemakkelijk tegen lijken te komen. In Michael Winterbottoms gelijknamige film is de stad een decor voor een gezin dat kampt met een plotselinge dood. In de eerste scènes rijdt Marianne (Hope Davis uit American Splendor en Synecdoche, New York) in de VS in haar auto, met haar dochters Kelly (Perla Haney-Jardine) en Mary (Willa Holland). Een onschuldig spelletje dat Kelly met haar moeder speelt leidt tot een fataal ongeluk, waarbij Marianne om het leven komt.

Het gezin verkeert na het ongeluk in een staat van rouw. De jonge Kelly is door schuld getekend, terwijl Mary haar het ongeval kwalijk neemt. Om de herinneringen te ontvluchten en een nieuw leven op te bouwen besluit de vader van het gezin (Colin Firth) om naar Europa te gaan. Hij krijgt een kans om in Genua te doceren en zijn dochters reizen vertwijfeld met hem mee naar de Italiaanse stad. De relatie tussen Mary en Kelly verslechtert als ze in een vreemd landen gedwongen worden om snel te aarden. De puberende Mary doet dit voornamelijk door Kelly te negeren en zich te storten in het uitgaansleven. Ze ontdekt haar seksualiteit en crosst met Italiaanse jongens achterop scooters door de stad. Kelly trekt zich daarentegen verder terug en wandelt vaak alleen door de sinistere steegjes van het centrum. Haar ondraaglijke schuld zorgt voor een paranormale wending in het verhaal als zij de gedaante van haar gestorven moeder denkt te herkennen.

Verdwaald in de steegjes

Genova weet vooral de sfeer van de stad op een overtuigende wijze neer te zetten. Het camerawerk beweegt vloeiend door de kleine steegjes en vangt een tastbare mediterrane zon in scènes die zich afspelen op luxe stranden. De film weet goed te wisselen van de benauwde stad met zijn verstikkende verkeer naar de frisheid van de zee en de natuur. Maar in deze filmische tocht lijkt Winterbottom de narratieve lijn te zijn kwijtgeraakt. Hij volgt zijn personages op een wijze die doet denken aan arthouse-portretten van vervreemde individuen die op zoek zijn naar zingeving, seks of vergeving, maar communicatief falen. In een geslaagde film ligt de focus op een personage dat uitgediept wordt, maar in Genova zijn de voornaamste karakters niet meer dan sjablonen in een verhaal dat niet zeker weet of het een bovennatuurlijke thriller, een familiedrama of een sfeervol reisverslag is. Het acteerwerk is niet slecht, maar de film biedt weinig speelruimte voor de talenten van Firth, Holland en Haney-Jardine. Vooral Haney-Jardine blinkt uit als een kind dat worstelt met zaken die ze nog niet kan bevatten en Holland is sensueel en weifelend in haar escapades in een vreemde stad. Helaas moeten zij toewerken naar een teleurstellende conclusie zonder de thema’s van een plotselinge dood en de dieperliggende pijn uit te werken. Het vrij plotselinge einde is daarbij bijzonder onbevredigend.

Ondanks wat sterke punten lijkt Genova toch slechts een vingeroefening van een regisseur die zich weinig lijkt te bekommeren om zijn publiek. De film werkt het beste als een bij vlagen sensueel reisverslag zonder een diepere inhoud. Een poging tot rouwverwerking die uiteindelijk uitmondt in een zonnig, maar oppervlakkig uitje in den vreemden.