Nu met mobiel en laptop

Wanneer twee FBI-agenten en de vriendin van een informant worden vermoord, lijkt er sprake van een lek op hoog niveau. Om de zaak te onderzoeken gaan rechercheurs Sonny Crockett (Colin Farrell) en Ricardo Tubbs (Jamie Foxx) undercover in de drugsscene van Miami. Al snel gaan ze aan de slag als smokkelaars voor drugsbaron Montoya, wiens tentakels tot over diverse landgrenzen reiken. Het verbergen van hun ware identiteit valt de undercoveragenten niet mee, vooral niet als Crockett gevoelens krijgt voor Isabella, het financiële brein van het kartel.

Sfeer van weleer

Hoewel het nummer Numb/Encore van Linkin Park en Jay-Z er aan herinnert dat de film zich in het heden afspeelt, weet Michael Mann in de openingsscène de sfeer van weleer goed neer te zetten: Crockett en Tubbs, zich een weg banend door het bevallige publiek van een trendy nachtclub, met één oog gericht op de dealers, het andere op de sexy bardames. Als ze daarna in hun flitsende bolide nachtelijk Miami doorscheuren, is de nostalgie compleet. Het feit dat Sonny Crockett de sigaretten en mintgroene shirts heeft afgezworen, doet er weinig aan af. Mooie vrouwen, louche types, snelle auto’s, geweld en broeierigheid: dat is waar het bij Miami Vice om draait.

Supersonisch

Een groot verschil tussen toen en nu is het arsenaal aan technische middelen dat Crockett en Tubbs nu tot hun beschikking hebben. Stonden ze vroeger voor elk wissewasje in de telefooncel, anno 2006 regelen ze alles via mobiel en laptop en houden ze hun prooi met geavanceerde camera’s in de gaten. En alsof het voortbewegen in een Ferrari of speedboot niet decadent genoeg is, kruipt Tubbs nu ook in de cockpit van een supersonisch vliegtuigje.

Slechte Crockett

Ook al verveelt de bijna tweeënhalf uur durende prent geen minuut en is hij als actiefilm zeker geslaagd, één factor weet de boel toch voor een deel te verpesten: hoofdrolspeler Colin Farrell. Was de Crockett van Don Johnson de ultieme Mr. Cool, de Crockett van Farrell is een gemaakte Mr. Cool. De geforceerde manier waarop Farrell een zwaar en getergd stemgeluid probeert te creëren en zich bloedserieus gedraagt, is hoogst irritant en doet je met heimwee verlangen naar zijn voorganger. Aangezien Philip Michael Thomas geen denderend goed acteur is, kon Jamie Foxx aan de rol van Tubbs in principe weinig verknallen. En eerlijk is eerlijk: hij doet het prima. Maar helaas; de chemie met Farrell ontbreekt, waardoor het duo totaal niet uit de verf komt.

Waar echter geen verkeerd woord over te zeggen valt, is de muziek. Dit keer niet verzorgd door Jan Hammer, maar door John Murphy. Het nummer In the Air Tonight, dat onlosmakelijk met de serie verbonden lijkt, is in de vorm van een cover terug te horen. Daarnaast zijn ook vele andere artiesten en bands te horen als Moby en Audioslave. De muziek weet de beelden zo perfect te ondersteunen, dat het soms voelt alsof je naar een lange, spannende videoclip zit te kijken. Of dat goed is? In elk geval vermakelijk.