Moeder zoekt schoonzoon

Neem een alleenstaande bemoeizuchtige moeder en drie dochters waarvan de jongste maar niet de juiste man aan de haak slaat, en je hebt een verhaal. Niet een heel bijzonder verhaal, maar goed het is een verhaal. Regisseur Michael Lehmann, bekend op het terrein van de romantische komedie getuige zijn eerdere film 40 Days and 40 Nights (2002), heeft met Because I Said So een redelijk vermakelijke aanvulling op het genre gemaakt. En dat is precies wat het is. Niets meer en niets minder.

Denk in de sferen van ‘jongen ontmoet meisje, jongen verliest meisje en jongen krijgt meisje’, voeg daar ‘jongen ontmoet schoonmoeder’ aan toe en je hebt de formule te pakken. De gevierde actrice Diane Keaton vertolkt overtuigend de rol van Daphne Wilder, een hysterische, alleswetende en bemoeizieke moeder. Haar twee oudste dochters hebben hun leven aardig op de rails en verdienen dan ook weinig aandacht. Zo weinig zelfs dat je je afvraagt wat ze überhaupt in de film doen. Alles draait om het jongste vogeltje in het nest. Milly (Mandy Moore) is het onhandige en in de liefde onsuccesvolle zorgenkindje die de ene na de andere fout begaat. Om daar een eind aan te maken plaatst moeder een contactadvertentie voor haar dochter en vindt zo de ogenschijnlijk perfecte man: Lehmanns eigen versie van de Hugh Grant die in dit filmtype thuishoort. Lang, donker en met ondeugende ogen. Maar de vraag is voor wie deze man perfect is. Voor moeder of dochter?

Oppervlakkigheid

De titel luidt: ‘Omdat ik het zeg’. Als antwoord is dit weinig diepgaand en dit geldt ook voor de film. De relaties blijven tamelijk eendimensionaal en Lehmann schept amper inzicht in de dieperliggende drijfveren van moeder en dochter. De twee oudere dochters zijn zelfs meer beeldvulling – aantrekkelijk en in bruidsjurken gestoken filmisch behang – dan zelfstandige karakters. En net wanneer even een diepere laag ontstaat, slaat de oppervlakkigheid weer toe. Op het moment dat Milly de kracht lijkt te hebben gevonden om haar moeder eens goed op haar plaats te zetten, wordt de eenheid hersteld. Hoe simpel kan het zijn?

Kortom, zolang er vrouwen en liefdesperikelen zijn, zullen chickflicks bestaan en een publiek vinden. Het is niet iets om uitermate trots op te zijn, maar ook niet om je voor te schamen. Het is gewoon zo. En dat is niet erg. Dat is dan ook bijna alles wat voor deze, bij vlagen romantische en komische, film te zeggen valt. Vooral de redelijk aantrekkelijke en overtuigende cast weet het verhaal boven water te houden. De film doet zijn titel eer aan en daar valt ook iets voor te zeggen. Meer uitleg moet je dus niet verwachten. Sommige dingen zijn gewoon wat ze zijn. Niks meer en niks minder.