Liefde is kouder dan de dood

Twee jaar na het verschijnen van de briljante Zweedse vampierfilm Let The Right One In een Amerikaanse remake maken, roept vraagtekens op. Immers, Amerikaanse remakes staan er om bekend veel actie en special effects toe te voegen en het verhaal daarmee te ontkrachten. Let The Right One In hield het midden tussen horror en coming-of-agedrama. Het was vooral de vriendschap tussen twee buitenstaanders die de toon voerde en indruk maakte. Met zijn sterke acteerwerk, prachtige shots en grimmige jaren-tachtigsfeer is het evenaren van de film een moeilijke opgave.

Reagan

En dan is daar Let Me In van Matt Reeves, regisseur van de beklemmende monsterfilm Cloverfield (2008). Reeves’ versie blijft qua scenario dicht bij het origineel, een verfilming van John Ajvide Lindqvists roman. Opvallendste wijziging is het verschuiven van de locatie naar het Amerika in de jaren tachtig, tijdens het presidentschap van Reagan. In een nieuwsbericht is een speech van Reagan te horen, waarin hij verklaart dat er misdaad en slechtheid in de wereld is dat bestreden moet worden. De dronkaard die in Let The Right One In op onderzoek uitgaat naar de moorden, maakt plaats voor een politieman (Elias Koteas) die de zaak onder zijn hoede heeft en denkt aan een cultus.

Naast wat sprongen in de tijd en kleine veranderingen in het scenario volgt Reeves grotendeels de lijn van zijn voorganger. Met Kodi Smit-McPhee en Chloe Moretz heeft hij twee sterke troeven in handen. Smit-McPhee overtuigde eerder als jongetje in het postapocalyptische The Road (2009) en Moretz herkennen we als de agressieve Hit-Girl uit Kick-Ass (2010). Vooral Smit-McPhee is met zijn dikke lippen en bleke gelaat goed gecast als kwetsbaar jongetje. Toch is er een markant verschil met de Zweedse film: Lina Leandersson is in haar rol als vampier Eli namelijk onovertroffen. Ze straalt zowel onschuld als dreiging uit en laveert tussen kinderlijk en volwassen. Haar voorkomen heeft iets onaards, tegenover de puurheid die het jongetje Oskar met zijn lichtblonde haren en witte huid uitstraalt. Het uiterlijke contrast en de vervreemding zijn minder prominent aanwezig in de Amerikaanse versie. Niettemin weten de acteurs een spanning neer te zetten en hun rol als outsider invoelbaar te maken. 

Spaarzaam

Gelukkig weet Reeves het grote gebaar te omzeilen. Zijn film is voorzien van een kale, minimalistische soundtrack en de horrorelementen zijn spaarzaam en subtiel ingezet. Abby die iemand doodt omdat ze bloed nodig heeft en Owen die de pesterijen zat is en terugslaat — de wanhoop is even groot. Let Me In is een film over vriendschap en buitenstaanders, over geliefd zijn en gepest worden. Deze remake toont liefde voor het origineel. Hopelijk krijgt Let The Right One In hiermee de erkenning die hij verdient in Amerika.