American Psycho

‘Evil never looked so damn good’, luidt de slogan waarmee American Psycho wordt aangeprezen. Na een uitgebreide marketingperiode is het dan zover en kunnen we de verfilmde versie van het omstreden boek van de Amerikaan Brett Easton Ellis zien.
Hoofdpersoon Patrick Bateman, belichaamd door Christian Bale, laat zich het best karakteriseren als de totale yup. Zevenentwintig jaar oud, woonachtig in Manhattan, vlak bij zijn werkgever Pierce & Pierce Banking Corporation, doet hij alles om fit te blijven. Maskertjes en poeders zorgen ervoor dat de coke en de drank hun sporen in ieder geval niet lichamelijk nalaten. Mooi zijn en blijven telt. Eten gebeurt nooit thuis, maar in zeer stijlvolle ettablissementen, die ‘in’ moeten zijn. Dat is belangrijk. ‘In’ zijn. Erbij horen. Over stijl praten met relaties (of zijn het vrienden?). Dit wat betreft het eerste gedeelte van de titel.

Wat maakt deze goed geklede held dan tot een psychopaat? Verrassend genoeg zaagt hij meisjeslichamen aan gort (een kettingzaag wordt door het trappenhuis op het slachtoffer gegooid), praat aanvankelijk sympathiek met een zwerver om hem vervolgens glashard in zijn buik te steken. Scheldt wat op de Chinezen van de stomerij, omdat ze geen raad weten met de bloedvlekken in zijn double-breasted suits. Et cetera.

Deze film is heel misschien wel interessant voor hen die het boek niet gelezen hebben. Vierhonderd bladzijden worden nu omgezet in bijna twee uur film, waardoor de strekking wat vetter aangezet moet worden. Psycho is in deze film toch wel echt psycho, terwijl de contrasten in het boek veel minder scherp zijn. Daar heeft Patrick Bateman meer het karakter van een geniale overheerser, een sadist, ook over zijn vrienden, terwijl hij verfilmd ‘gewoon’ een gefrusteerd ventje is, met een grote afwijking, natuurlijk.
Lees het boek, zou ik zeggen en laat de film maar zitten. ‘Evil’ heeft er vaak beter uitgezien op het witte doek.