Bejaardenliefde in jongerenfilm

Nu hoeft dat op zich niet erg te zijn. Het is een zegen dat er af en toe nog filmmakers in Nederland rondlopen die niet in doelgroepen denken en die een film durven te maken die ze zelf leuk vinden. En een producent (Waterland) die regisseurs hiertoe ook in de gelegenheid stelt. Koolhoven heeft eerder met bijvoorbeeld Amnesia en De grot interessante films voor een relatief klein publiek gemaakt en met Het schnitzelparadijs een leuke commerciële hit. Als je echter bewust een film voor een groot, jong publiek wilt maken, moet je ze niet afschrikken met al te veel oudere hoofdrolspelers en subtiele humor. En als je bejaardenliefde en de geschokte reacties van de kinderen daarop serieus wilt behandelen, wat doet dan een Turks-Marokkaanse olieworstelwedstrijd in de film?

Straattaal

’n Beetje verliefd begint veelbelovend, als de zeventienjarige half-Marokkaanse Omar (Yes-R) zijn Nederlandse opa (Ad van Kempen) in hedendaagse straattaal probeert te bewegen te gaan daten. Zijn goedbedoelde tips (“Laat die chick vooral praten, maar zeg zelf zo min mogelijk”) pakken aanvankelijk niet zo goed uit: de flamboyante Vlaamse uit de contactadvertentie (Geert de Jong) zit nu tegenover een ongemakkelijk zwijgende boer. Snel trekt hij zich terug op de wc om Omar telefonisch om nader advies te vragen.

Deze bijzondere chemie tussen opa en kleinzoon gaat echter snel verloren, omdat het verhaal zich concentreert op de opbloeiende liefde tussen de twee bejaarden. Wel wordt dit verhaal met veel humor gebracht. Soms wat flauw, met wat onvermijdelijke Viagra-grappen, maar vaker ook verrassend subtiel. Dit is wel toevertrouwd aan de actrices die de tegenstribbelende dochters spelen, Tjitske Reidinga en Plien van Bennekom, die prima kunnen switchen tussen typetjes en droogkomische dialogen.

Omar ondergesneeuwd

Het is echter jammer dat de verhaallijn rond Omar hierdoor ondergesneeuwd raakt. Zijn liefde voor een Turks meisje moet worden bevochten door een typisch Turkse olieworstelpartij met haar broer. Opa is ooit worstelkampioen geweest – al zou je het niet zeggen – en kan de aartsluie Omar dus trainen. Ook dit levert een aantal komische momenten op, die Yes-R goed weet uit te spelen. Erg opwindend is het allemaal niet.

Waarom krijgen we de Turkse vriendin (Fatma Genç) pas tegen het eind van de film te zien en weten we dus nauwelijks voor wie hij eigenlijk de strijd aangaat? Waarom worden de conflicten tussen de Marokkaan en de Turkse familie niet uitgewerkt, maar slechts kort aangestipt? Een gemiste kans, want dit had veel goede scènes op kunnen leveren. Scènes die nieuw en dramatisch interessant zouden zijn, omdat de Turks-Marokkaanse rivaliteit nog niet eerder onderwerp van een film was: Romeo en Julia zonder blanke betrokkene. En scènes die dermate humoristisch zouden kunnen zijn dat het publiek net zo massaal naar de bioscoop zou rennen als voor Het schnitzelparadijs.

Het lijkt erop dat scenarist Maarten Lebens, die voorheen vooral kinderfilms en –series schreef, niet weet wat hij wil. Het eerder dit jaar door hem geschreven Wild Romance ging niet over Herman Brood maar over diens manager, en nu verschuift de aandacht opnieuw naar wat een zijlijn zou moeten zijn. In beide gevallen levert het nog best genietbare films op, maar het zou fijn zijn als iemand Lebens bij zijn volgende project eens wat meer bij de les houdt.