Hersenloos

Lucy (Scarlett Johansson; The Avengers) is het slachtoffer van een drugsbende die een zakje experimentele drugs in haar buik naait zodat zij het over de grens kan smokkelen. Het zakje scheurt echter open en de overdosis drugs in Lucy’s systeem zorgt ervoor dat zij steeds meer van haar hersenpotentiaal kan gebruiken, wat ze inzet voor een wraakmissie en een zoektocht naar haar levensdoel.

Koude gebreken

Lucy is gebaseerd op de theorie dat de mens slechts 10% van zijn hersencapaciteit gebruikt en speelt met de vraag wat er zou gebeuren als dat meer zou zijn. Afgezien van het feit dat deze theorie compleet wetenschappelijk achterhaald is (wat nog best te vergeven zou kunnen zijn) wordt deze premisse nauwelijks benut en houdt Besson zich meer bezig met het verzinnen van mentale krachten die er tof uitzien, dan met de vraag waar een sterker brein echt toe in staat zou zijn. Lucy heeft spontaan medische expertise, kan plotseling de zwaartekracht beheersen en hoeft maar met haar ogen te knipperen of een kamer vol mensen valt bewusteloos ter aarde, maar hoe dit alles tot stand komt door meer van je brein te benutten blijft voor iedereen een raadsel. Nieuwe krachten worden lukraak aan Lucy’s arsenaal toegevoegd tot het op het einde ontploft in een hoop flitsende verwarring.

Naast een gebrek aan uitleg mist Lucy ook emotie en ontwikkeling. Zodra zij de drug in haar bloedbaan heeft wordt ze de clichématige koude en gecalculeerde superintelligentie die nergens meer van onder de indruk is of zelfs een reactie heeft. Het is simpelweg geen interessant personage om een film lang te blijven volgen. Dit is ontzettend jammer, aangezien het zo goed begon met een fantastische openingsscène waarin Johansson in korte tijd het publiek meetrekt door een breed scala aan emoties. Dit culmineert in het moment dat Lucy (inmiddels al vol drugs) haar moeder belt en vertelt hoe ze zich plotseling alles uit haar jeugd kan herinneren. Deze scène – makkelijk de beste in de hele film – toont een plausibeler gevolg van verhoogde hersenefficiëntie en loopt over van de emotie, waarmee het een bitterzoete indruk is van wat Lucy had kunnen zijn.

Logisch acteerwerk

Scarlett Johansson speel uitstekend voor zover het script haar dat toelaat. De bijrollen – onder andere van Min-Sik Choi (Oldeuboi) en Amr Waked (Syriana) – voegen niet bijster veel toe behalve het plot gaande houden (wat op diens beurt weer enkel in dienst staat van de actie en de effecten). Met name Morgan Freeman (The Dark Knight) heeft een ridicule rol waarin geen persoonlijkheid is geschreven, maar die slechts dient om aan het publiek uit te leggen wat er momenteel aan de hand is. Luc Besson had een leuk, origineel idee en wist dat uit te werken tot een half uur uitstekende film. Daarna vervalt het hoofdpersonage echter tot een ongefundeerde combinatie van Black Widow en Professor X en eindigt het in een film die logica, verhaal en begrijpelijkheid achterwege laat en enkel nog te volgen is wanneer je brein op 0% staat.