Verander nooit een goed recept

Kleine kinderen worden groot. Dat is niet alleen moeilijk voor de ouders, die hun lieveling uit huis zien gaan, maar ook voor het speelgoed, dat zich in de steek gelaten voelt. In Toy Story 3 staat de 17-jarige Andy, de eigenaar van cowboypop Woody en zijn vrienden, op het punt om te gaan studeren. De grote vraag voor Andy’s overgebleven speelgoedfiguren (sommigen zijn in de afgelopen jaren al verkocht) is wat er met met hen gaat gebeuren nu hun eigenaar uit huis gaat. Wordt het de zolder of de vuilnisbak?

Woody (stem van Tom Hanks) wordt uitverkoren om met Andy mee te gaan naar de campus, maar sciencefictionpop Buzz Lightyear, cowgirl Jessie, Mr. en Mrs. Potatohead, dinosaurus Rex, spaarpot Hamm en de rest worden in een vuilniszak gedaan. Andy wil de zak op zolder zetten, maar door een misverstand komt het speelgoed bij het vuilnis te staan. Op het nippertje weten de speelgoedvrienden te ontsnappen. Beledigd dat ze bij het oud vuil zijn gezet, besluiten ze naar kinderopvang Sunnyside te gaan. De kinderopvang lijkt aanvankelijk een paradijs; er zijn immers altijd kinderen die met het speelgoed willen spelen. De speelgoedfiguren ontmoeten andere afgedankte speelgoedfiguren en voelen zich direct thuis. Al gauw blijkt de kinderopvang echter allesbehalve de speelgoedhemel op aarde te zijn.

Nostalgie

De kinderopvang is een briljante vondst van regisseur Lee Unkrich en zijn team. Het is een natuurlijke manier om een heleboel speelgoedfiguren de revue te laten passeren. Zo kan Pixar zijn animeertalenten uitgebreid ten toon spreiden. Door te kiezen voor een aantal herkenbare figuren, speelt Pixar slim in op het sentiment van de oudere kijkers. Want welke kleuter speelde in de jaren tachtig niet met de schattige rijdende telefoon met het lachende gezichtje?

Het beste nieuwe personage is zonder meer Ken, met de stem van Michael Keaton, die met zijn verwijfde gedrag telkens weer voor hilarische momenten zorgt. De modeshow van Ken voor Barbie, waarbij hij de ene na de ander tuttige outfit aantrekt kan niet lang genoeg duren. En toch blijft hij volhouden: ‘I am not a girls toy, I am not‘. Toy Story 3 barst van de verwijzingen naar genrefilms. Zo doet een domme, maar doodenge babypop denken aan een wandelende dode uit een horrorfilm. Ook het archetype van de romantische film en de klassieke ontsnappingsfilm worden uitgebreid op de hak genomen.

Speelse humor
Natuurlijk is de animatiefilm uitgebracht in 3D, wat de ingenieuze animaties  nog levensechter maakt. Toch is het niet de 3D, maar vooral de speelse humor van de film die ook de derde Toy Story zo aantrekkelijk maakt voor jong en oud.

Het maken van een goede sequel is ook in de wereld van de computeranimatie iets dat vaker niet slaagt dan wel. De teleurstellende vervolgen op kaskraker Shrek van concurrent Dreamworks zijn daar het bewijs van. Dat Pixar er voor de tweede keer in is geslaagd, dwingt bewondering af. Weliswaar komt het verhaal wat traag op gang en heeft regisseur Unkrich gekozen voor een scenario volgens een vast recept, maar dat maakt het vermaak niet minder groot. Geen wonder, waarom zou je immers een recept aanpassen als het resultaat gegarandeerd lekker smaakt?