Film / Films

Hoopvol modern sprookje

recensie: Sky Captain & The World of Tomorrow

Als u niet zo’n fantasievol en optimistisch gezind karakter had, zou ik u Sky Captain & The World of Tomorrow hebben afgeraden. De film eist namelijk, vooral in het begin, nogal wat van het publiek. De grauw-saaie setting, begin jaren veertig; het vet aangezette spel van Gwyneth Paltrow, die het als razende reporter Polly Perkins aan elke vorm van realiteitszin ontbreekt; de vreselijk aanwezige melodramatische soundtrack: allemaal contrastwerking, net als in The Wizard of Oz, waar het zwart-witte Kansas aan het begin, het kleurrijke karakter van Oz moet onderstrepen. Want na de bevreemdende eerste paar minuten ontvouwt zich in Sky Captain & The World of Tomorrow een hele wereld aan verbeelding, en wordt het kleurenpalet rijker naarmate het verhaal vordert. Bovendien is onze Polly aan het eind van de film niet langer een onhebbelijke snol met een tekort aan inlevingsvermogen, maar een volwassen vrouw die de liefde kent.

~

~

Dat klinkt voorspelbaar maar dat is het niet. Want schrijver en regisseur Kerry Conran maakte heel verrassende keuzes, onder meer wat betreft locaties. Alles is gefilmd voor een blauw scherm; Conran kon dus zo gek doen als hij zelf wilde. Zo vinden we onze helden Polly en International Rescue-kloon Joe ‘Sky Captain’ Sullivan (Jude Law) onder andere terug onder water, in een geheime vliegtuighangar en in een enorme uraniummijn. Bijkans nog wilder zijn de personages en bijfiguren: Angelina Jolie is een eenogige legeraanvoerder op een ‘vliegdekschip’ en de reeds in 1989 overleden Sir Laurence Olivier speelt dankzij digitale technieken de Duitse wetenschapper Totenkopf. Je moet er maar opkomen.

Vreemde hiaten

Of zin in hebben, want het enige dat Sky Captain & The World of Tomorrow eigenlijk hindert, is dat niemand meer zit te wachten op dergelijk enthousiast escapisme: tijdens het kijken naar de steeds vreemder wordende situaties, realiseert de kijker zich dat dit soort sciencefiction niet voor niets uit de mode is geraakt. Toegegeven: het is allemaal erg opwindend om te zien, maar ook erg onwaarschijnlijk. Daarnaast stapt Conran zo snel mogelijk over elke vorm van realistisch drama heen. Nu vindt uw recensent dat wel prettig, maar het levert ook vreemde hiaten op in de verhaallijn.

Plezierige ontsnapping

De keuze voor zoveel fantasie en dromerij valt te prijzen. Maar dromerij alleen is tegenwoordig simpelweg niet voldoende om mensen naar de bioscoop te lokken. De opvatting dat een film een pleziere ontsnapping aan de werkelijkheid zou moeten zijn, past misschien goed bij het jaren veertig-thema van Sky Captain, maar zoiets is 2004 bepaald geen garantie voor een groot publiek. Integendeel zelfs, zou ik zeggen.

Zacht en speels

Sky Captain is dus, ondanks het spetterende enthousiasme, geen film voor iedereen. Een zekere mate van onschuld en een beetje goede wil zijn vereist. Daarom is het maar goed dat niet iedereen, maar bijvoorbeeld iemand zoals u, met uw zachte en speelse inslag, naar Sky Captain gaat. De film verdient dat beetje krediet ook. Laat die ‘grappige’, cynische vrienden van u dus maar thuis. Neem liever hun kinderen mee.