Zaadfilm

David (Vince Vaughn) is koerier binnen zijn familiebedrijf, een verantwoordelijkheid die hij niet aan kan. David komt, als nalatig en gemakzuchtig type die een bende heeft gemaakt van zijn leven, steevast te laat. Hij is criminelen geld schuldig, waardoor hij een wietplantage begint, heeft een zwangere vriendin (Cobie Smulders) én krijgt te horen dat hij de biologische vader is van 533 kinderen waarvan er 142 een rechtszaak aanspannen om zijn identiteit te achterhalen. De kinderen hebben zich verenigd als de Starbuck kinderen, naar het pseudoniem dat David gebruikte toen hij zijn sperma doneerde. Waarom je zou doneren onder een pseudoniem wanneer je een anonimiteitsverklaring tekent, wordt in het midden gelaten. 

Delivery Man is zo’n film waar de verhaallijn in de eerste vijf minuten uit de doeken wordt gedaan, waarna er niet meer van de uitgestippelde route wordt afgeweken. Het lineaire plot, de manier waarop plichtmatig de verschillende clichés worden afgewerkt en het gebrek aan humor doen deze feelgood film geen goed. Erger nog is de wetenschap dat het hier een remake betreft. En niet zomaar een remake.

Van remake

De film is een remake van het Canadese Starbuck dat in 2011 verscheen. Deze komische kaskraker werd geregisseerd door Ken Scott, tevens regisseur van Delivery Man. Hij kreeg een jaar later het verzoek om Starbuck nog eens dunnetjes over te doen, maar dan op zo’n manier dat Amerikanen de film ook snappen. Starbuck is namelijk een film uit Quebec (Franstalig) en je zou als Amerikaan maar een niet-Engelstalige film moeten zien met ondertitels, dat is natuurlijk geen optie.

Bij een remake van eigen werk is in een zekere mate van boven jezelf uitstijgen wel gewenst. Scott is overigens niet de eerste die een remake maakt van zijn eigen werk. Grote namen als Alfred Hitchcock (The Man Who Knew Too Much) en Michael Mann (van de serie L.A. Takedown maakte hij Heat) gingen Scott voor, maar ook ‘onze’ George Sluizer maakte van Spoorloos (1988) het niet al te best ontvangen The Vanishing (1992).

Naar slechte kopie

Helaas, Scott stijgt niet boven zichzelf uit. Delivery Man haalt bij lange na het niveau van Starbuck niet – een niveau dat best haalbaar is. Vince Vaughn is niet zo charismatisch als Patrick Huard en de identieke grappen komen in de remake totaal niet uit de verf. Chemie ontbreekt en de mooie Franse muziek is vervangen door Amerikaanse rock. Starbuck is ontdaan van elke vorm van originaliteit en charme. Het enige lichtpuntje – tevens de enige verbetering – is de vertederende en hartverwarmende patriarch van Davids familie, gespeeld door de Poolse acteur Andrzej Blumenfeld.

Scott zelf zei dat hij de film ook herkenbaar wilde maken voor de Amerikaanse cultuur. Dat bewerkstelligt hij door een scène waarin David naar een voetbalwedstrijd gaat – hij heeft in Starbuck onder andere een profvoetballer ter wereld gebracht – te veranderen door een scène waarin David naar een basketbalwedstrijd gaat. Is het veranderen van een sport en de taal reden genoeg voor het plakkaat ‘remake’? Er wordt niets opnieuw gemaakt, Scott kopieert slechts en stelt het kopieerapparaat in op de goedkoopste stand. Afgezien van de sportscène neemt Scott zijn film shot voor shot over. Daarnaast neemt hij niet de moeite om het script enigszins te herschrijven, waardoor de subtiele Franse grappen niet werken in de lompere Amerikaanse setting. De pijnlijke conclusie is dat Ken Scott de gemakzucht van zijn protagonist heeft overgenomen, een andere duiding is er niet voor Delivery Man.