Lucia y el sexo

De vrouwelijke hoofdpersoon (Lucia) heeft een stormachtige relatie met de schrijver Lorenzo, op wie ze na het lezen van zijn debuut roman verliefd werd. Zowel gevoelsmatig als seksueel springen de vonken eraf. Als Lorenzo weer probeert te gaan schrijven verflauwt zijn aandacht voor de relatie. Lorenzo gaat dermate op in zijn verhaal dat realiteit en fantasie door elkaar heen beginnen te lopen. Lucia valt steeds meer buiten zijn belevingswereld. Als Lorenzo op een avond verongelukt gaat Lucia gebroken door verdriet en onmacht naar het eiland uit Lorenzo’s boek.

Knip!

Eigenlijk is het allemaal niet zo bijzonder. De film voert enkele karakters op. Allemaal zijn ze in het plot onderling slechts licht met elkaar verbonden, en komt aan het eind alles bij elkaar. Op zich wordt dat ook hier toch knap gedaan, maar eigenlijk is het concept niet heel erg origineel. Het eerste half uur van de film is dermate saai dat je je echt bekocht begint te voelen. Na een uurtje begin het verhaal pas eindelijk te lopen. Natuurlijk zou je kunnen zeggen dat de regie voor een rustige opbouw heeft gekozen, maar die vlieger gaat niet op. Uit het eerste uur van de film kan zonder probleem een half uur aan beeldmateriaal worden geknipt.

seks, seks en nog eens seks

Persoonlijk vond ik Medem’s Los Amantes del Círculo Polar (1998) veel beter. Het idee is het vergelijkbaar, liefde als lotbestemming, veel verschillende karakters die door toeval verenigd worden. Het jammere is dat dit zo langzamerhand een standaard trucje lijkt te gaan worden, en dat kan zelfs Medem niet verhullen. De veel aanwezige expliciete seksscènes lijken toch een poging daartoe. Het lijdt namelijk vooral de aandacht van de kijker af, en is allemaal voor drie kwart net zo functioneel als een raketaandrijving in een Volkswagen Kever.

Weinig soeps

Verder slaan alle karakters poëtisch fatalistisch liefdesgebrabbel uit, er is niet één persoon in de film die een “realistische” tekst weet uit te kramen. Is iedereen in Europese producties dan een poëet? Er daar leg ik de vinger op de zere plek. Behalve het Duitse Das Experiment heb ik dit jaar weinig soeps van Europese bodem gezien, daar waar we de afgelopen jaren behoorlijk verwend zijn met films als Le fabuleux destin d’Amelie Poulain, Festen, Fucking Amal en Tillsammans. Zelfs de mooie beelden in Lucía y el sexo kunnen de huidige armoede van het Europese en alternatieve filmcircuit niet verhullen.