Twijfelende twintigers

Waarom ben ik bang voor succes? Vraagt Sam zich af, terwijl hij aan de telefoon is met zijn beste vriendin Annie. Hij heeft zich verslapen en moet zich haasten voor een vergadering. Jij bent de stem van onze generatie, stelt Annie hem gerust. Dat is een hele verantwoordelijkheid, antwoordt Sam haar. En of zijn boek daadwerkelijk uitgegeven wordt is nog maar de vraag.

Niet zonder zorgen

Op weg naar de vergadering komt hij het thuisloze jongetje Rasheen tegen in de metro. Sam besluit zich over hem te ontfermen en geleidelijk aan ontstaat er een band tussen de twee. Ondertussen laait ook de liefde op, want Sam heeft een oogje op zangeres Mississippi. Maar hoe kan je de zorg voor een jongetje, een verliefdheid en je werk in goede banen leiden? Sam blijkt niet de enige te zijn met zorgen: ook in zijn vriendenkring spelen de nodige liefdesperikelen en zijn er onzekere verwachtingen ten aanzien van de toekomst. Annie lijdt aan een aandoening die kaalheid tot gevolg heeft, wat van invloed is op haar zelfbeeld en de relaties die ze aangaat. En Charlie denkt erover te verhuizen naar Los Angeles, een idee dat zijn relatie met Mary Catherine nogal onder druk zet.

Verwijzingen naar Woody Allen
Josh Radnor, vooral bekend als acteur uit de serie How I Met Your Mother, schreef het script, regisseerde de film en nam de rol van Sam op zich. De eind-twintigers in zijn film zijn moderne varianten op de intellectuele typetjes die we kennen uit vroege Woody Allen-films: zo is er de worstelend schrijver (Sam), de ietwat hysterische kunstenares (Mary Catherine) en de vrijgevochten en eerlijke Annie. In een van de dialogen wordt zelfs naar de man verwezen, hoewel niet zonder cynisme: moet hij echt ieder jaar een film uitbrengen? Radnor beperkt zich niet alleen tot Woody Allen, hij strooit ook met andere verwijzingen naar films en artiesten: zo komen Kramer vs. Kramer, Leonard Cohen, The Clash en een boek dat Sam heeft geschreven met de titel The Other Great Thing About Vinyl voorbij.

Is Happythankyoumoreplease dan de ideale mix tussen High Fidelity en Manhattan? Die vraag moet helaas met een nee beantwoord worden. De film mist de scherpte en gevatheid van Allen en High Fidelity is geslaagder in het tonen van de strubbelingen in de liefde.

Dertien in een dozijn

Ondanks dat Radnor zijn personages intellectueel onderlegd wil laten overkomen, zijn ze vooral typetjes. Denk een beetje aan Friends, waar verschillende dertigers samenleven in New York en hun alledaagse beslommeringen getoond worden. Stilistisch gezien zijn er vergelijkingen met Adventureland (2009), waarin realisme en humor elkaar afwisselen, bijgestaan door een hippe soundtrack. Happythankyoumoreplease komt nog het dichtst in de buurt van een licht verteerbare en toegankelijke versie van de zogeheten mumblecore-films. De mumblecore-stroming richtte zich eveneens op de doelgroep twintigers en hun persoonlijke sores, maar was rauwer en experimenteler van opzet. Zo speelde Zoe Kazan, die in Radnors film de rol van Mary Catherine vertolkt, eerder in de kale film The Exploding Girl, waarin een epileptische jonge vrouw worstelt met haar relatie.

Jammer genoeg ontbreekt het in Happythankyoumoreplease aan scherpe, oprechte dialogen en een goed script. De perikelen van de eind twintigers zijn te bedacht en missen aan overredingskracht. De personages komen daardoor kunstmatig en leeg over en gaan juist meer van de kijker af staan in plaats van dat ze beroeren en herkenning geven. Hoe leuk Radnor het ook verpakt – een zonovergoten New York, sympathiek ogende hipsters, de ingetogen soundtrack van folkzangeres Jaymay –  zijn film blijft ergens aan de oppervlakte kabbelen. De diepere boodschap van dankbaarheid een kans geven en liefde toelaten in je leven gaat door de nonchalance van zijn personages grotendeels aan de kijker voorbij. Tel daarbij op een zoet en voorspelbaar einde en je hebt een typische dertien-in-een-dozijn feelgoodfilm te pakken.