Ongeloofwaardig misbaksel

Vandaag de dag is er kennelijk veel behoefte aan dom vermaak gevoed door verbaal en fysiek geweld. Trespass past uitstekend in deze trend. Anderhalf uur lang veel hysterisch geschreeuw, mishandelingen en niet uitgevoerde doodsbedreigingen. Hoe diep kun je zakken als toch al zo wisselvallige filmmaker? Na het juweeltje Falling Down (1992) groeit het aantal zwakke producties van veteraan Joel Schumacher gestaag. De vraag is gerechtvaardigd of sommige regisseurs niet na hun 65e jaar verplicht moeten stoppen met werken.

Masterclass overacting

Trespass is afgezaagd in de overtreffende trap en lijkt bovendien als twee druppels water op de veel brutere, maar minder geveinsde Spaanse horrorthriller Kidnapped (Secuestrados, 2010). Vier overvallers met bivakmutsen dringen een zwaarbeveiligd huis binnen op zoek naar kostbaarheden en terroriseren de bewoners. In deze Amerikaanse variant kunnen Oscarwinnaars Nicolas Cage en Nicole Kidman niet verhinderen dat een realistisch bedoelde nachtmerrie uitmondt in een ongeloofwaardig misbaksel. Cage geeft een masterclass overacting, terwijl Kidman mag opdraven in ochtendgewaad en strandt in eendimensionaal gesnotter.

De schurken hebben het gemunt op de diamanten van handelaar Kyle Miller (Cage), die zijn echtgenote Sarah (Kidman) heeft laten verpieteren in hun immense architectonische huis aan het meer. Puberdochter Avery is stiekem naar een feestje en zal bij terugkomst ook te maken krijgen met de indringers. Er ontstaat een kat-en-muisspel als Kyle het verdomt de kluis te openen. De betrokkenen doen tevergeefs hun best om door plotwendingen en flashbacks psychologische diepgang te creëren. De kijker mag bij elke twist misschien met stijgende verbazing van zijn stoel vallen, de acteurs echter tonen zich nergens verrast. Ze beperken zich tot het opdreunen van tekst en opvoeren van agressieve handelingen.

Welke achtergrond?

In plaats van werkelijke karakterontwikkeling krijgen alle personages precies één gelegenheid om hun achtergrond nader te duiden voordat ze natuurlijk onderling ruzie krijgen. Zo blijkt dat één van de overvallers Sarah al ooit heeft ontmoet, en wel op amoureus niveau. De volgende bekent wanhopig geld nodig te hebben om een familielid de winter door te helpen. Het derde bendelid lijkt verdacht veel op een straatvechtende primaat, rechtstreeks weggelopen van de set van Return of the Planet of the Apes. De drugsverslaafde vrouwelijke crimineel ontwikkelt ondertussen spontaan een fetisjisme voor Sarahs klerenkast.

Buiten het camerawerk en de belichting stemt de rest treurig. Zeker het infantiele eind. Terwijl je de obligate sirenes al van verre hoort, valt het sterrenduo in elkaars armen om een laatste poging van chemie te verbeelden. Voor de bioscoopzaal waar Trespass draait, zouden ze een bordje ‘Betreden op eigen risico!’ moeten zetten.