Smokin' Aces

Carnahan, eerder verantwoordelijk voor de weinig aan de verbeelding overlatende titel Blood, Guts, Bullets and Octane (1998), de korte film Ticker (2002) en de alleszins redelijke politiefilm Narc (2002), zet helaas te hoog in met Smokin’ Aces (2006).

De plot centreert zich rond Buddy ‘Aces’ Israel (Jeremy Piven), voormalige maffialieveling, die sinds hij besloot tegen zijn peetvader Primo Sparazza (Joseph Ruskin) te getuigen in ongenade is gevallen. Dat dit in het geval van de maffia vaak niet bevorderlijk is voor de gezondheid blijkt al snel: Sparazza trommelt een waar leger aan huurmoordenaars op om Israel zijn laatste potje poker te laten spelen. Die zijn niet op de hoogte van elkaars betrokkenheid bij dezelfde klus, en de verwarring wordt nog groter wanneer een volgende groep geschiften Israel ook nog eens tot doelwit maakt. De FBI brengt Israel onder in een hotelsuite, en dat vormt het startsein voor allerhande verwarrende situaties waarin het dodental, in tegenstelling tot de stemming, blijft stijgen.

Teveel eer

Ondergetekende zou nog kunnen uitweiden over de kitscherige, veel-stijl-weinig-inhoudbiedende actiekomedies uit de jaren tachtig waaraan Smokin’ Aces lijkt te willen refereren (Midnight Run uit 1988 bijvoorbeeld), maar dat is teveel eer voor een film waarvan een substantieel deel van de plot wordt bepaald door verwarring naar aanleiding van het verkeerd verstane woord suite. FBI-luistervinken interpreteren dit als Swede, en als gevolg daarvan brengen acteurs van het kaliber van Ray Liotta en Andy Garcia een groot deel van de film door met het zoeken naar een niet-bestaande Zweedse huurmoordenaar.

Lichtpuntjes in Smokin’ Aces zijn Alicia Keys in de rol van huurmoordenaar Georgia Skye, en het voortijdige einde van een sjofele Ben Affleck, die een dergelijk lot alleen al verdient vanwege zijn petje en ringbaardje. Diegenen die er werkelijk in slagen de film uit te zitten zonder voortijdig in slaap te sukkelen zullen rapper Common tijdens de aftiteling in het nummer If You Play Your Cards Right horen hijgen: “I ain’t playin’ with a full deck“, waarmee hij de algehele indruk van Smokin’ Aces kernachtig samenvat. Regisseur Joe Carnahan laat zich bij deze film lelijk in de kaarten kijken: de ronduit teleurstellende derde akte in het ziekenhuis en de daaruit voortvloeiende anti-climax komen hem op een dikke, vette zwarte piet te staan.