Je veux voir

In Je veux voir speelt Deneuve zichzelf. In Libanon besluit zij om het land in te trekken om te zien wat de oorlog voor sporen heeft achtergelaten. Haar gids is acteur Rabih Mroué en de film volgt hen in hun tocht door het Libanese landschap dat getekend is door jarenlange conflicten. Toch heeft het gebied ook een onverschillige en tijdloze schoonheid, die mooi wordt gevangen in hypnotiserende shots aangevuld met een dromerige shoegaze-soundtrack.

Monologen

Nadat Deneuve en Mroué een verwoest dorp bezoeken rijden ze naar een VN-post. In monologen wordt op een associatieve wijze beschreven wat er in het land gebeurd is. Maar de film presenteert geen historische feiten en schetst ook niet de context van het conflict. De film eindigt in een nachtelijk Beirut, waar ondanks de oorlog nog steeds een vitaliteit en energie is die onuitroeibaar lijkt en hoop biedt voor de toekomst.

Je veux voir heeft een langzaam tempo, maar wordt gaandeweg een effectief experiment in inbeeldingsvermogen. De film kan misschien het beste geclassificeerd worden als een roadmovie in de zelfreflecterende stijl van Abbas Kiarostami en doet in zijn aanpak denken aan Kiarostami’s Life and Nothing More, waar de filmmaker in een door een aardbeving geteisterd Iran op zoek gaat naar de acteur die in een van zijn films heeft gespeeld.

Fictie en werkelijkheid

Ook speelt Je veux voir met fictie en werkelijkheid door Deneuve te presenteren als zichzelf en de persoon waarmee de kijker zich direct identificeert. Daarbij zijn de filmmakers zich bewust van de kloof die bestaat tussen getoonde beelden en het voorstellingsvermogen van de kijker. In een sterke scène wordt getoond hoe er bergen puin worden geruimd aan de kust. De voice-over van Mroué praat over de herkomst van het puin: de gebouwen die tijdens de oorlog zijn vernietigd. In poëtische woorden weet hij over te brengen wat er verloren is gegaan, terwijl de kijker zich realiseert hoe moeilijk het is om datgene wat vergaan is weer tot leven te wekken. Je veux voir is een bescheiden meditatie over de recente gebeurtenissen in Libanon door de ogen van een buitenstaander. Door zijn ongebruikelijke stijl weet de film de kijker op momenten te raken en op andere momenten te vervreemden.