Goedkope horror, duur verfilmd

De verloofde van de succesvolle veiligheidsdienstagent So-hyun (Byung-hun Lee) wordt ontvoerd en geslacht door een gewetenloze psychopaat (Min-sik Choi). De grievende agent zint op wraak, en voert — nadat hij een paar onschuldige verdachten heeft gemolesteerd — een sadistisch plan uit om de moordenaar te laten boeten.

I Saw the Devil onderscheidt zich op een paar manieren van de lange reeks wraakfilms die sinds eind jaren negentig in Korea wordt geproduceerd. Ten eerste is de film met veel meer flair geregisseerd dan de doorsneethriller: vooral de geweldsscènes, zoals een ononderbroken opname bij een slachtpartij in een rijdende auto, zijn virtuoos verbeeld. Ten tweede worden de hoofdrollen vervuld door twee van de meest charismatische acteurs in Korea: Byung-hun Lee blaakt ondanks een uitdrukkingsloos gezicht van de intensiteit, terwijl een vulgaire Min-sik Choi van de slachter een morsig sujet maakt. Ten derde probeert de film duidelijk de voor Koreaanse genrebegrippen toch al erg hoge wreedheidsgrens te verleggen: het sadisme dat de boef en de held tentoonspreiden, is heftiger en wordt plastischer in beeld gebracht dan in de meeste vergelijkbare films.

Afstotelijk

Deze prestaties en ambities staan echter in dienst van een scenario waarin een morele dimensie volledig ontbreekt, waardoor de film een grimmige exercitie in het tonen van wreedheid wordt. Het schijnbare thema is de ironie dat So-hyuns lijden van hem een groter monster maakt dan de moordenaar, maar de film neemt dit, zwelgend in geweld, geen moment serieus. Wat I Saw the Devil nog afstotelijker maakt, is dat een aantal van de scènes met misbruik van vrouwen schaamteloos is gefilmd in een ‘opwindende’ stijl die de kijker zonder verdere bedoeling het perspectief van de psychopaat biedt.

Maar echt teleurstellend is het feit dat I Saw the Devil is geregisseerd door Ji-woon Kim, een eigenzinnige filmmaker die eerder — onder andere met The Foul King en A Bittersweet Life — een reeks speelse maar serieuze, soms zelfs ontroerende varianten op genrefilms maakte. I Saw the Devil kan misschien ook gezien worden als genreparodie, maar dan wel een thematisch puberale en een moreel weerzinwekkende.

Breuk

Een deel van de verklaring voor deze omschakeling ligt in het feit dat de regisseur voor het eerst niet zijn eigen verhaal schreef, maar dat van Hoon-jung Park gebruikte, een jonge scenarist die met deze film zijn debuut maakte. Parks tweede script was dat voor Seung-wan Ryoo’s The Unjust (2010), dat een al even onoprechte ‘karakterstudie’ is als I Saw the Devil, en daarmee ook een breuk markeert in een consistent oeuvre van een serieuze cineast die voorheen zijn eigen films schreef. Twee Koreaanse topregisseurs hebben een geloofwaardige carrière in de richting van goedkope pulp laten sturen door een charlatan. Wie volgt?