Het kwaad in huis

In de jaren zeventig betrekken Carolyn en Roger Perron en hun vijf dochters een groot, oud huis. Al snel blijkt dat er een en ander niet klopt. De hond is doodsbang en weigert het huis in te gaan. De klokken staan midden in de nacht om exact 3.07 uur stil. En de vrouw des huizes wordt wakker met onverklaarbare blauwe plekken op haar benen.

Conclusie: het spookt. Al gauw nemen de duistere krachten in de woning ernstige vormen aan. Het gezin, inmiddels radeloos van de slapeloze nachten, klopt aan bij de Warrens. De Warrens, bekend van hun onderzoeken naar paranormale verschijnselen, besluiten het gezin na enige aarzeling te helpen.

Met The Conjuring slaat James Wan opnieuw de weg in van de klassieke spookhuisfilm. In 2010 blies Wan met Insidious een vertrouwd genre nieuw leven in. Insidious stond ver af van Saw, waarmee hij in 2004 de deuren opende voor het torture-horrorgenre. Die formule was echter dusdanig uitgemolken, dat Wan besloot het over een andere boeg te gooien. Een goede keuze, want Insidious was een geslaagde spookhuisfilm. Wan liet zien zijn klassiekers te kennen, maar toonde ook originele en verrassende invalshoeken.

Duivelse entiteiten

Terwijl het tweede deel van Insidious al in de maak is, is er nu The Conjuring. En ja, er zijn overeenkomsten: een groot oud huis waar duistere krachten de inwoners teisteren. En ook in The Conjuring laat Wan weer zien een meester te zijn in het spel van de schrikeffecten: angstaanjagende stiltes en dichtslaande of piepende deuren of vogels die zich plots te pletter vliegen tegen de ramen, wisselen elkaar af.

The Conjuring zien als een herhalingsoefening van Insidious is echter niet terecht. Ten eerste omdat de film gebaseerd is op het waargebeurde verhaal van The Perrons. Zij staan te boek als een van de vele paranormale casussen van Ed en Lorraine Warren (het echtpaar claimde meer dan 10.000 casussen te hebben onderzocht, waaronder ook Amityville waar verschillende filmversies van zijn gemaakt). 

Een tweede verschil is dat Insidious absurdistische, Lynchiaanse decors opvoerde, waarin een zwarte duivel met vuurspuwende ogen waargenomen kon worden. Hoewel er geesten te zien zijn in The Conjuring, houdt Wan ditmaal meer vast aan de klassieke vorm: een waarin de angst voor het bovennatuurlijke en het kwaad de bovenhand voert. Maar hij zet niet louter spanning en angst in. Wan speelt ook met de menselijke emoties: het gezin dat er aan onderdoor gaat, Lorraine Warren die op de grens van haar paranormale kunnen zit. The Conjuring is een heuse uitputtingsslag tegen de duivel zelf, compleet met duiveluitdrijving.

Behekste tradities

Het geheel resulteert in een mix van The Entity (waarin Barbary Hershey geteisterd werd door een geest) en The Exorcist. Maar er zijn ook referenties aan Poltergeist en zelfs The Birds, getuige het onheilspellende shot van een vogelzwerm die op het behekste huis afkomt. Vernieuwend kan The Conjuring niet genoemd worden, maar de film vormt dankzij een sterke cast, knap ingezette schrikmomenten en een juiste spanningsopbouw wel een mooie aanvulling op het klassieke spookhuisgenre.

Van het begin, waarin een doodenge pop behekst blijkt en duistere berichten op een muur krabbelt, tot de spookachtige eindcredits doet The Conjuring je hart sneller kloppen. Precies wat een goede horrorfilm behoort te doen.