Tijdloze trilogie kon beter

In Three Times weet hij die klasse weer een paar keer te tonen. De film was gepland als een trilogie die door drie verschillende regisseurs gemaakt zou worden. Toen dit niet leek te lukken nam de Taiwanese meester zelf alle delen voor zijn rekening, met wisselend resultaat. Zijn meesterschap komt vooral uit de verf in de eerste van de drie vertellingen: A Time for Love.

A Time for Love

Deze korte film doet veel denken aan dé perfecte film over de liefde, Kar-Wai Wongs In the Mood for Love (2000). We zien twee mensen die hevig verliefd zijn, maar we leiden dat alleen af aan hun lichaamstaal. Hun lichamen spreken, maar de acteurs zelf zwijgen vooral. Een juweeltje van een film, waarin net als bij In the Mood for Love een belangrijke rol is weggelegd voor de muziek. De film speelt zich ook af in dezelfde tijd (1960), we horen The Platters op de achtergrond Smoke Gets in Your Eyes zingen. Dit deel van het drieluik ziet er simpel uit, maar is ó zo vakkundig gemaakt. De combinatie van het eenvoudige verhaaltje, de muziek en de chemie tussen de acteurs bezorgde me kippenvel.

A Time for Freedom

Alleen al vanwege het eerste filmpje kon Three Times al niet meer stuk. Dan is het toch jammer dat de andere vertellingen wat tegenvallen. Het tweede deel A Time for Freedom ziet er prachtig uit, maar weet bij lange na niet het niveau te halen van het eerste deel. Het verhaal speelt zich af in 1911. We zien dezelfde hoofdrolspelers weer om elkaar heen bewegen en elkaar met zwoele ogen aanstaren, in een stille film die uit die tijd zelf had kunnen komen. Ook hier zijn de twee verliefd, maar dit keer kunnen ze elkaar de liefde niet verklaren. De muziek is weer perfect gekozen: hele kalme Chinese muziek met af en toe dramatische hoge klanken van een vrouwenstem. Dit deel is gewoonweg te traag om te blijven boeien; de shots worden te lang aangehouden. Beide acteurs kunnen dan nog zo mooi zijn, zelfs zij gaan vervelen.

A Time for Youth

Het laatste deel is het minste van het drieluik. In A Time for Youth volgen we wederom dezelfde twee acteurs in de metropool van het hedendaagse Taipei. Een jongen is verliefd op een verward meisje dat al een (lesbische) relatie heeft. Waarin in de eerste twee delen de romantiek tussen de hoofdpersonen verbeeld werd door schichtige blikken en een enkele aanraking, gaan de personen in dit deel gelijk met elkaar naar bed. De tijden zijn inderdaad veranderd. De muziek is nu weer kalm, maar wel modern.

Hou weet minder goed om te gaan met de moderne tijd lijkt wel. De laatste film komt in ieder geval niet realistisch over: je voelt niet mee met de karakters, omdat ze voortdurend rare beslissingen nemen. De acteurs weten er ook geen raad mee: het verwarde meisje krijgt clichématige trekjes en de jongen is ook zoekende naar zijn personage. De laatste film lijkt daardoor misplaatst in een drieluik dat verder weet te boeien en dat door de vorm en stijl tijdloos is.