Bloed en vleermuizen

Het boek is geniaal en beklemmend. Golding schetst een zeer negatief wereldbeeld: zelfs kleine jongetjes kunnen zich gedragen als gewetenloze wildemannen. Als er één ding is dat je na lezing van het boek bijblijft, dan is het wel het bloed. Wat begint met het moeizaam doden van een klein varken, eindigt groots en gruwelijk.

Volgzaam

Deze verfilming uit 1990 is zeer volgzaam, al is een aantal elementen aangepast: er is in eerste instantie ook een volwassen overlevende en de jongens hebben de beschikking over een gloeistaaf, een soort zaklamp. Maar ondanks die aanpassingen blijft de film heel dicht bij het boek. Zo dicht zelfs, dat je je af kunt vragen waar de spanning in de film blijft. Op geen enkel punt voegt deze film iets toe aan het boek. (En dat terwijl het voor mij al meer dan een jaar geleden was dat ik het boek voor het laatst las.)

Slap aftreksel

De jonge cast, die alleen op de aftiteling staat en niet aangekondigd wordt, acteert goed en een paar scènes zijn zeer sterk. Maar nergens in de film is de gruwelijke gewetenloosheid van de kinderen terug te vinden. Script noch beelden weten te overtuigen en ondanks het vele bloed word je niet meegesleept of bang gemaakt. Het is zonde dat van een zo sterk verhaal zo’n slap aftreksel is gemaakt.

Halve gezichten

Het geluid van deze dvd is allesbehalve optimaal. Achtergrondgeluid is nauwelijks aanwezig, wat bijzonder vreemd aandoet wanneer je op het scherm toch echt een troep vleermuizen ziet krijsen. Het beeld is aan beide zijkanten een paar centimeter bijgeknipt, waardoor sommige shots bestaan uit twee halve gezichten. Extra’s zijn er op deze dvd – op een trailertje na – ook niet te bespeuren.

Als je per se film wilt kijken, probeer dan de filmversie uit 1963, maar sla deze Lord of the Flies alsjeblieft over. Maar wat je eigenlijk moet doen, als je het nog niet gedaan hebt, is gewoon dit meesterwerk op papier tot je nemen.