Wegwerpmuze

Met Factory Girl heeft George Hickenlooper een voorspelbare biopic gemaakt over modeicoon en undergroundcelebrity Edie Sedgwick (Sienna Miller). In de jaren zestig was ze een vaste verschijning in Andy Warhols toonaangevende atelier The Factory. De film volgt de turbulente relatie tussen Warhol en Sedgwick die als zijn muze wordt verbeeld.

In een flashback die begint als Sedgwick een sessie heeft met haar therapeute, wordt haar leven verteld. Edie zit dan al in rehab en is emotioneel instabiel geraakt door haar drugsverslaving en het wegvallen van haar vrienden en familie. Sedgwick is de erfgenaam van een Amerikaanse ‘oud geld’ familie die wat lijken in de kast heeft. In wat suggestief gemonteerde shots is te zien hoe ze als puber shocktherapie krijgt en een moeilijk relatie heeft met haar vader.

Aan het begin van de jaren zestig is Sedgwick een studente aan de kunstacademie, waar ze het werk van Warhol leert kennen. Die is gelijk gegrepen door haar schoonheid en aanstekelijke enthousiasme. Sedgwick heeft daarnaast banden met het Amerikaanse upperclass milieu: potentiële klanten voor Warhol. Ze wordt al snel een vast deel van zijn entourage in The Factory, waar ze figureert in zijn films en invloedrijke screentests. Warhol en Sedgwick vormen een onlosmakelijk duo en belichamen voor de buitenwereld de New Yorkse kunstscène. Al snel raakt Sedgwick verstrengeld in het drugsmilieu van The Factory, en de relatie met haar ouders verslechtert nadat ze in toenemende mate wordt geassocieerd met verslaafden en ongure bohémiens. Er is een wending in de film als Sedgwick folkzanger Billy Quinn (wat onhandig gemodelleerd naar Bob Dylan die zich heeft gedistantieerd van alle associaties met Sedgwick) ontmoet en een affaire met hem heeft. Quinn zorgt voor een breuk tussen Sedgwick en Warhol, als hij haar waarschuwt voor Warhols opportunisme. Hoewel ze niets moet hebben van Quinns opmerkingen wordt gaandeweg duidelijk dat Andy niets meer in haar ziet. Hij vervangt haar al snel door de andere starlets, dragqueens en superstars die The Factory bevolken. De 15 minutes of fame zijn voor Sedgwick op dat moment voorbij.

Vergankelijke entourage

Regisseur George Hickenlooper is een eclectische regisseur die vooral bekend is geworden door zijn, met Fax Bahr gemaakte, documentaire Hearts of Darkness over de desastreuze productie van Apocalypse Now. In Mayor of the Sunset Strip wist hij al een beeld te geven van de hippe underground in de vorm van een documentaire over DJ en punkimpressario Rodney Bingenheimer. In Factory Girl verbeeldt Hickenlooper de sixties in al hun psychedelische en chaotische glorie om vervolgens neer te strijken in het duistere maar voorspelbare dal van slechte trips. Dit zijn platgetrapte paden in films over personages die verkeren in undergroundkringen en Factory Girl is weinig verrassend. Hickenlooper speelt met de look van de periode, maar hij blijft aan de oppervlakte zonder een serieus tijdsbeeld te geven. Sienna Miller heeft een merkwaardige gelijkenis met Sedgwick en kan zich goed redden in scènes waarin ze zich uitleeft als poor little rich girl op hippe feesten. De conflictueuze familiebanden zijn helaas minder goed uitgewerkt en ook de relatie tussen Sedgwick en Billy Quinn (Hayden Christensen probeert zijn beste Dylan-imitatie) overtuigt niet. Guy Pearce zet daarentegen in een knappe en griezelig overtuigende rol een ongrijpbare Warhol neer. Met zijn onpeilbare emoties en vlakke maar scherpe commentaar is hij humoristisch en eng tegelijk.

Factory Girl heeft thematisch veel gelijkenissen met Mary Harrons I shot Andy Warhol, over de fanatieke feministische militante Valerie Solanas die besluit om Warhol te doden. In beide films is Warhol een sluwe opportunist die iconen en freaks verzamelt om ze vervolgens weer af te danken. Harrons film is wel rauwer dan het gladde Factory Girl, waar bepaalde scènes de voorspelbare degelijkheid hebben van een miniserie over een beroemd persoon. Uiteindelijk is Hickenloopers Sedgwick niets meer dan een mooie gevallen engel die de kijker, voor haar onvermijdelijke einde, laat zien hoe wild er gefeest werd in The Factory.