Verdwenen jeugd

Vreemde gebeurtenissen volgen elkaar in rap tempo op. Eerst komt Simon niet opdagen in de les en dan blijkt er bloed van hem gevonden te zijn in het scheikundelokaal. Allerlei verhalen doen de ronde onder zijn klasgenoten: zou hij weggelopen zijn, of heeft de merkwaardige scheikundeleraar Rabier iets met zijn verdwijning te maken? De politie start een onderzoek en de leerlingen zijn op hun eigen manier bezig met Simons verdwijning. De zaak wordt complexer wanneer er nog meer leerlingen zoekraken. Via flashbacks werkt regisseur Gobert toe naar een uiteindelijke ontknoping. Vanuit vier perspectieven, waaronder die van Simon Werner zelf, wordt duidelijk wat er gebeurd is.

Verkeerd spoor

De vertelstructuur van Goberts film is te vergelijken met Gus van Sants Elephant, gebaseerd op het Columbine-drama. Maar waar Van Sant begint met een doodnormale schooldag die nietsvermoedend uitmondt in een bloedbad, is de spanning in Simon Werner a disparu… direct merkbaar. De film laveert tussen film noir en high school-drama, waarbij de kijker steeds op het verkeerde spoor gezet wordt doordat de verdwijning van Simon vanuit verschillende perspectieven bekeken wordt. Wat voor de één een feit is, is voor de ander een roddel en zo blijkt de werkelijkheid aan een zijden draadje van toevalligheden en insinuaties te hangen. Als kijker wordt je daar heerlijk in meegenomen.

Maar Gobert doet meer dan uitpluizen wat er gebeurd is met Simon. Subtiel toont hij de onderlinge verhoudingen in de klas. Hoewel die niet helemaal ontdaan zijn van stereotypen (zowel de goth, nerd als voetbalheld zijn vertegenwoordigd) biedt hij een interessante kijk in de levens van een stel tieners in een tijdperk zonder nieuwe media. Op feestjes wordt nog een vinylsingle van Killing Joke gedraaid en er wordt druk gehandeld om de eerste lichting computerspelletjes. En hoewel er iets vreselijks is gebeurd, zijn de leerlingen vooral bezig met zichzelf: met erbij horen, verliefd zijn en goede cijfers halen.

Puzzelstukjes

De film wordt omgeven door een broeierige, soms haast onwerkelijke sfeer, versterkt door de stekelige noise-soundtrack van Sonic Youth. Die ambiance roept vergelijkingen op met tiener-noir Brick (2005) en Sofia Coppola’s The Virgin Suicides (1999). Het donkere Brick volgt Joseph Gordon-Levitt in zijn zoektocht naar de moordenaar van zijn vriendin, waarbij de puzzelstukjes langzaamaan op hun plaats vallen. In het ongrijpbare The Virgin Suicides worden de zelfmoorden van de zusjes Lisbon niet verklaard, wat het mysterie des te groter maakt. In Simon Werner a disparu… krijgen we antwoorden, maar het onverwachte einde, dat alle roddels en ideeën over de verdwijning ontkracht, laat je ook in verwarring achter. Het is zo’n film waarbij je wat ontredderd de zaal uitloopt en alles wat je gezien hebt nog eens de revue laat passeren. Gobert maakt met Simon Werner a disparu… een indringend speelfilmdebuut, dat tot de verbeelding spreekt en laat zien hoe gemakkelijk de werkelijkheid te beïnvloeden is.