Van snuiven tot godsdienstwaanzin

Er valt weinig te beleven of te doen in de Appalachen, zeker niet als je geen cent te makken hebt. Het is een gebied bij uitstek vol white trash in stacaravans. Al op jonge leeftijd ontdekt Jesco White de geneugten van het snuiven. Lijm, benzine of aanstekervloeistof: het maakt hem niet uit, als hij zijn roes maar krijgt. Het brengt hem met de regelmaat van de klok in aanraking met de politie, maar wat men ook probeert: Jesco krijgt altijd weer de kriebels en moet dan scoren. In voice-over geeft hij op afstandelijk wijze commentaar op zijn leven en de dingen die hem lijken te overkomen — alsof hij er zelf niks aan kan doen.

Mountain dancing

Jesco’s vader is een lokaal fenomeen op het gebied van mountain dancing; een soort mix van tap- en volksdansen. Hij leert dit zijn zoon, in de hoop dat deze hiermee rust in zijn hoofd krijgt. Helaas. Nadat Jesco enige tijd in een psychiatrisch ziekenhuis heeft gezeten en zijn vader inmiddels op brute wijze is vermoord, pakt hij de dansdraad weer op en blijkt daarin niet onverdienstelijk. Met een gitarist toert hij met zijn hillbilly-tapdansact langs kroegen in de omgeving. Op een avond is hij van plan een dame die hem een lift geeft te beroven, maar in plaats daarvan wordt hij verliefd op haar. De relatie met deze Cilla (Carrie Fisher. Jawel: prinses Leia uit Star Wars) brengt zijn leven lange tijd in rustiger vaarwater, maar zoals altijd bij hem het geval is fluistert de duivel hem onzalige ideeën in.

Jesco White (bijnaam ‘The Dancing Outlaw‘) bestaat echt, heeft net zo’n getroebleerd leven als de film-Jesco en is in bepaalde kringen een legendarische danser. Daar houdt de verregaande vergelijking met zijn filmische evenbeeld (en de mogelijkheid de films als biopic te duiden) wel op. Scenarioschrijvers Eddy Moretti (eerder verantwoordelijk voor Heavy Metal in Bagdad) en Shane Smith (een van de oprichters van het blad Vice) borduurden er vervolgens een levensloop aan vast die even krankzinnig als innemend is. Het resultaat is een curieuze kruising tussen een biografie en een religieuze hallucinatie.

Overgave

De mix van lullig dansen, drugsgebruik, godsdienstwaanzin en grof geweld mag dan een aparte zijn, hij werkt wel. Voor een groot deel komt dat door de redelijk ingehouden stijl van debuterend regisseur Dominic Murphy. Zijn bijna monochrome beelden en de effectieve toepassing van een eclectische en vuig rammelende soundtrack dienen als speelveld voor de nog onbekende Edward Hogg (net als Murphy opvallend genoeg een een Brit), die vol overgave, fenomenaal een maniakale White neerzet. Waanzin was zelden zo overtuigend. De godsdienstige donderpreken die constant als donkere wolken boven het armoedige Appalachische berglandschap hangen, blijken hierbij uiteindelijk profetische waarde te hebben.

Lees hier een interview met de regisseur.