Consequent puberaal

Zulk materiaal wordt in de Deense computeranimatiefilm Terkel in de shit afgewisseld met vrolijke meezingliedjes- waarvan eentje over Quang, een Thais jongetje dat na een lange dag zware arbeid in het rijstveld een date heeft met een dikke Duitser. Om maar te illustreren dat er altijd iemand op de wereld is die het erger heeft. De makers van Terkel in de shit waren er overduidelijk op uit om alle heilige huisjes omver te schoppen: een kinderfilm is nog nooit zo politiek incorrect geweest als deze.

Verloren

Terkel ondergaat hetzelfde leed als de meeste schoolkinderen: rivaliserende kliekjes, vervelende schoolreisjes, brute pesterijen en onbegrijpende ouders, maar in de film zijn de kwellingen met een overdaad aan cynisme uitgebeeld. Hoewel een groot deel van de humor van de originele versie in Deense tradities en in de dialecten en accenten van de scholieren ligt (helaas verloren gegaan in de nasynchronisatie), is de door en door puberale humor in de film universeel. Alle volwassenen zijn fout, de taal is overdreven grof, de pesterijen sadistisch.

Radio

Terkel i knibe is gebaseerd op een Deens hoorspel, waarin de immer populaire komiek Anders Matthesen het verhaal van scholier Terkel en zijn dagelijkse sores vertelt. De verschillende liedjes vormen een soort plot in de vorm van een horrorfilm, waarin Terkel achtervolgd wordt door een psychopathische moordenaar. Daarbij creëerde Matthesen allerlei kleurrijke karakters: Terkels oom Stewart, een grofgebekte zeeman, Jason, zijn zonderlinge vriendje, en zijn apathische vader- van elke sprak de komiek de stem in. De radioshow bleek een succes, zodat een cd-versie en later een filmversie niet uit kon blijven: de Deense animatiestudio A.Film huurde een tweetal animatoren in, die er de eerste Deense computeranimatie met speelfilmlengte van maakten. Visueel doet de film denken aan Toy Story, hoewel de techniek veel minder ontwikkeld is.

Technisch niets bijzonders dus, maar thematisch wel degelijk, want Terkel wijkt nooit af van zijn politieke incorrectheid. Het happy ending dat de film heel even lijkt te krijgen is zelfs een geslaagde ironische greep; een goede boodschap maakt plaats voor een cynisch slot. Matthesen en de animatoren halen zo elke denkbare vorm van moralisme consequent onderuit. Terkel in de shit blijft in zijn resolute anarchisme geheel trouw aan de puberale mentaliteit die hij met zoveel overgave uitbeeldt.