Klassiekers nieuw op dvd

Point Blank
(John Boorman, 1967 • Warner)

“What’s my last name?“, vraagt een dame die zojuist het bed gedeeld heeft met Walker, een crimineel die zijn gram wil halen nadat hij erin geluisd is. Walker antwoordt met “What’s my first name?“, een repliek die boekdelen spreekt over zijn karakter en over de stijl van Point Blank. Het was een van de eerste films van de Britse regisseur John Boorman, die er zijn Amerikaanse debuut mee maakte. Zoals zoveel regisseurs van zijn generatie voorzag hij zijn film van een duidelijke Europese impuls: het gangster/thriller-genre is oer-Amerikaans, maar de vorm allesbehalve. Boorman speelt een schitterend spel met tijd en ruimte, en benut een kitscherig kleurenpalet (imposant, aangezien het Boormans eerste film in kleur is). Dit maakt Point Blank een bijna abstracte misdaadfilm – zeker een van de meest memorabele popartfilms van de jaren zestig – en tegelijkertijd een spannend portret van een man met een missie.

De dvd is voorzien van twee oude kijkjes achter de schermen, en een audiospoor waarin Boorman ondervraagd wordt door Steven Soderbergh, die zich bijvoorbeeld met The Limey overduidelijk liet inspireren door Point Blank. Sterker nog: hij geeft direct toe meer dan eens gestolen te hebben uit de film. Dat Soderbergh het gesprek soms naar zich toe trekt is ietwat storend, maar de wisselwerking zorgt wel voor een zeer interessant commentaar. De beeldkwaliteit is uitstekend.

Serpico
(Sidney Lumet, 1973 • Sony)

In Serpico speelt Al Pacino de enige rechtschapen politieman in een door corruptie verdorven corps. Met een mengeling van naïviteit en moed probeert hij zich aanvankelijk staande te houden tussen de argwanende dienders, en keert hij zich later actief tegen hen, met alle gevolgen van dien. Deze morele lading is eenduidig en dus nauwelijks interessant, zodat een portret van een tragische held resteert.

Pacino speelt hem uiteraard uitmuntend, maar de impact van de film wordt sterk gereduceerd door een aantal minpunten. Pacino’s titelrol is het enige interessante karakter in de film, naast hem spelen er geen bijzondere acteurs mee. De speelduur is een half uur te lang, scènes zijn niet altijd overtuigend of duidelijk en de film is bovendien voorzien van een ongepast emotionele score die de realistische sfeer bijna tenietdoet. Zelfs Pacino kan de film niet redden. Pacino en Lumet zouden later Dog Day Afternoon maken, maar Serpico kan niet tippen aan de kwaliteit van die film. Gek genoeg is de disk niet voorzien van extra’s, maar de beeldkwaliteit is in orde.

The Passenger
(Michaelangelo Antonioni, 1975 • Sony)

Jack Nicholson (tot voor kort de eigenaar van de rechten van deze zelden vertoonde film) speelt in The Passenger een journalist die besluit de gedaante van een pas overleden man aan te nemen, die een wapenhandelaar blijkt te zijn. Antonioni richt zich puur op abstracte betekenis, en dit maakt de film zeer ontoegankelijk. Hij voegt enkele opmerkelijke visuele motieven in (met als hoogtepunt een hypnotiserend lang tracking shot aan het eind), maar de regisseur weigert een greintje suspense te leveren die de vorm van de film – een pure thriller – belooft.

Aangezien dit een Antonioni-film is, zijn de karakters abstracte figuren. Dus Nicholson heeft weinig te doen en oogt allesbehalve op zijn plaats, net zo min als zijn tegenspeelster Maria Schneider (Last Tango in Paris). Met de onmogelijkheid van enige vorm van emotionele investering laat The Passenger – met twee uur speeltijd bovendien een lange zit – zich moeilijk serieus nemen, net als Antonioni’s vorige film Zabriskie Point. De beeldkwaliteit is redelijk, maar de dvd is wel voorzien van liefst twee waardevolle audiocommentaren, van Nicholson zelf en van de hoofdscenarist, die ondervraagd wordt door een journaliste.