Nieuwe dvd’s

Buena Vida Delivery
(Leonardo Di Cesare, 2004 • Paradiso)

Buena Vida Delivery is de ietwat conventionele, maar wel boeiende debuutfilm van de Argentijnse regisseur Leonardo Di Cesare. Centraal staat de niet al te snuggere en illusieloze Hernan die zijn dagen slijt als slechtbetaalde pizzakoerier. Op een dag ontmoet hij de mooie Pato en biedt haar aan om de

vrijstaande kamer in zijn huis te huren. Ze gaat hier op in en de twee worden geliefden. Hun idyllische liefdesleven wordt echter al snel verstoord als Pato’s familie bij hen in komt wonen om aldaar een donutbakkerij te starten. Dit verhaal lijkt het perfecte uitgangspunt te zijn voor een flauwe komedie, maar daar is geen sprake van in Buena Vida Delivery. Het is eerder een realistische registratie van het leven aan de zelfkant van de Argentijnse maatschappij waarin de ene profiteur de andere aftroeft. Armoede is troef en illusies zijn verboden, je weet dan ook eigenlijk al vanaf het begin dat het nooit lang goed kan gaan met de wel heel snel en gemakkelijk tot stand gekomen liefde tussen Hernan en Pato. Hoewel Hernan het slachtoffer is van de donutbakkende familie, is de situatie van Pato in feite vele malen uitzichtlozer. Ze papt aan met een nieuwe aanbidder bij wie haar ouders opnieuw intrekken. Zij zal telkens weer het slachtoffer worden van hun talenten om zichzelf op te dringen en de touwtjes over te nemen. Het acteerwerk is prima in orde, vooral de manipulatieve vader wordt sterk neergezet. Daarnaast worden de verschillende verhaallijnen op een logische wijze met elkaar verweven tot een overtuigend verhaal. Echt verrassend is het script echter niet, je ziet de gebeurtenissen al van veraf aankomen. De wanhoop van zowel Pato en Hernan wordt op laconieke wijze in beeld gebracht; pathos is de film ten ene male vreemd. Enerzijds werkt dat heel goed doordat het de alledaagsheid van de gebeurtenissen onderstreept, anderzijds geeft het de film wel een wat matte uitstraling. (Martijn Boven)

King of New York
(Abel Ferrara, 1990 • A-Film)

De enige reden om deze dvd aan te schaffen is het feit dat Abel Ferrara’s cynische cultklassieker nu eindelijk in goede beeldkwaliteit met juiste verhouding opgenomen is. De pulpfilm wordt namelijk een stuk imposanter nu Bojan Bazelli’s serene, magnifiek geschoten beelden van de duistere, gruizige

onderwereld van New York perfect tot hun recht komen. Niet dat Christopher Walkens grandioze vertolking van misdaadbaron Frank White de moeite waard is. Bovendien is King of New York een van de eerste grote stads-misdaadfilms, uit de tijd dat een gangsta nog gewoon een gangster heette en de term urban nog niet uitgevonden was. Met zijn kille nihilisme en toch poëtische einde is het zeker een van de betere uit het genre. Maar voor de rest hoef je het niet te doen: de distributeur schoffeert de koper namelijk met dit slappe aftreksel van de originele Amerikaanse dvd-editie, die twee audiocommentaren bevat. Wat wel is behouden is abominabel: onder andere een slaapverwekkende documentaire waarin Ferrara’s vaste medewerkers over de regisseur ouwehoeren, en een goedkope tv-show over Walkens carrière. (Paul Caspers)

Zim and co.
(Pierre Jolivet, 2005 • Total Film)

Zim is een twintigjarige Franse flierefluiter, die met zijn bandje optreedt voor doofstommen en bejaarden. Hij sjouwt kratten op de markt, rookt iedere dag wel een blowtje en scheurt net iets te hard op zijn scooter, waardoor hij een aanrijding veroorzaakt. Om te voorkomen dat hij de bak in

draait, moet hij opzoek naar een baantje. Maar, dikke pech: voor de enige baan die hij kan vinden, heeft hij binnen een week een rijbewijs en een auto nodig. Natuurlijk kan hij op zijn vrienden Cheb en Arthur rekenen. En dan is er ook nog Safia voor de romantische noot. Zim and co. is een soort multiculti-banlieu-komedie; tenminste, dat lijkt de bedoeling te zijn van de makers. Maar het stoere straatleven in de Franse buitenwijken blijkt eigenlijk nogal tam. De grappen zijn net niet grappig en het ligt er allemaal iets te dik boven op. Zo is Zims frêle moeder loodgieter en mag de zus van Cheb juist geen hoofddoek om van haar ouders. En waarom zoekt Zim niet gewoon naar een ander baantje waar hij geen auto voor nodig heeft? Helaas komt het allemaal nogal gekunsteld over en is Zim and Co. een modieuze misser geworden. Wel heeft de dvd een paar leuke extra’s, waaronder een making of. Uit de korte interviews blijkt dat de jonge acteurs – die overigens goed acteren – stukken leuker zijn als zichzelf dan in de film. (Carien Westerveld)

Last Days
(Gus van Sant, 2005 • A-Film)

De laatste film van Gus van Sant (My Own Private Idaho, Elephant) is vooral een vrije interpretatie van de laatste dagen van het grungefenomeen Kurt Cobain, die in 1994 zelfmoord pleegde. Centraal staat Blake (Michael Pitt met Cobain-haarstijl), een gekwelde artiest die overhoop ligt met zichzelf

en de wereld. Net terug uit een afkickcentrum verschuilt hij zich in zijn villa. Doelloos dwaalt Blake in het bos of loopt hij in een onderjurk met een geladen pistool te zwaaien. Zoekt hij rust en inspiratie? Is hij depressief? De oorzaak van zijn gedrag is duister. Van Sants films zijn qua onderwerp, scenario en draaistijl vaak het tegendeel van clichés, maar deze keer is het visuele experiment langdradig en zonder context. Van Sant doet niets anders dan de onbeantwoorde vragen over de laatste drie dagen van ‘een gekwelde artiest’ zo puur mogelijk te registreren. De scènes zijn vooral uitgewerkte impressies van Blakes bezigheden, zonder spanningsboog en vol rock-‘n-roll-clichés. Zijn uiteindelijke zelfmoord lijkt het enige vaste gegeven in het spel zonder tijdpad. De atmosfeer die de regisseur schept met een minimum aan dialoog speelt vooral met het momentum van het einde. Hooguit aankomende popsterren en liefhebbers van uitstel zullen zich kunnen identificeren met deze vorm van creatieve kwelling met veel symbolisch klokkenspel en weinig goede muziek.
De dvd bevat een fraaie making of, maar ontbeert de verwijderde scènes van de Amerikaanse uitgave. (Antoinette van Oort)

Saint Ange
(Pascal Laugier, 2004 • A-Film)

Als een gevierd cameraman zijn eerste eigen film mag regisseren pakt dat meestal niet zo goed uit. Pascal Laugier – die een paar jaar geleden nog van Pacte des Loups zo’n fraai spektakel maakte – kreeg zelfs de kans zijn eigen scenario te verfilmen, en ging faliekant op zijn bek met deze waardeloze griezelfilm.

Mooie en kraakheldere plaatjes zijn er genoeg: daar zorgt cameraman Pablo Rosso, die zijn sporen met een aantal Spaanse griezelproducties verdiend heeft, wel voor. Maar voor alle andere taken drukt Laugier zijn snor. Een origineel of coherent verhaal (kamermeisje ontdekt narigheid in spookachtig weeshuis), acteurs regisseren (een hopeloze Virginie Ledoyen), spanning of sfeer vasthouden, het is aan de Fransman niet besteed. Om het publiek van zulke dertien-in-een-dozijn-eurotrash tegemoet te komen is deze draak bovendien geheel Engels gesproken, wat absurd klinkende dialogen oplevert. Schoenmaker, blijf bij je leest. (Paul Caspers)