Geanimeerde grootheden op het grote doek

Net als in de meeste televisie-episodes ontvouwt het begin van het plot zich als een soort meertrapsraket. Zo komen we via een briljante (en uiteraard brute) opening met Itchy & Scratchy (in vergelijking tot dit stel zijn Tom & Jerry maar een paar mietjes), een optreden van Green Day, een kerkbezoek dat uit de hand loopt, en een weddenschap tussen Bart en Homer die resulteert in een nu al klassieke skateboardrit door Springfield, uit bij een varken. Een varken? Jawel, maar wel eentje dat uiteindelijk zal leiden tot één van Homer’s grootste blunders. En dat wil wat zeggen voor het tekenfilmkarakter dat stupiditeit tot een hogere kunstvorm heeft verheven.

Excellent…

Het mag een klein wonder heten dat een tekenfilmserie die zo doordrenkt is met subversieve humor, de politieke mores constant op de hak neemt en lak heeft aan zaken als familiemoraal het al achttien jaar in Amerika volhoudt. The Simpsons mag na zoveel jaren met recht een Instituut genoemd worden. Ook al wordt er onder de harde kern van fans de laatste seizoenen gemopperd dat de serie minder vaak het hoge niveau van vroeger haalt, het blijft een briljante mix van verbale én visuele humor, creatieve referenties, briljante typetjes en onnavolgbare verhaallijnen.

De grote vraag was natuurlijk of dat niveau een speelfilmlengte (ongeveer vier afleveringen) volgehouden kon worden. Aan de animators en de stemkunstenaars (het woord dekt in het geval van The Simpsons fantastisch de lading) ligt het zeker niet, evenmin aan de inzet van maar liefst elf scenarioschrijvers. Vooral het eerste deel van de film is schuddebuikend briljant: het tempo is ongenadig en de grappenratio ongeëvenaard. In kort tijd vliegen ons onder andere grappige verwijzingen naar films (Titanic, An Inconvenient Truth), de actualiteit (Hilary Clinton) en moderne media (videogames, filmpjes opnemen met je mobiel) om de oren.

D’oh!

Dat de focus van de film voornamelijk op de familie Simpson is gericht is een keuze die te begrijpen valt. Maar in het Simpsons-universum leven zo ontzettend veel briljante en aansprekende bijfiguren, dat je toch het gevoel hebt dat ze te weinig in de film aan bod komen. Ook zakt het tempo na het eerste deel wat in, op het moment dat de Simpons in Alaska terecht zijn gekomen – is het toeval dat het net dat deel is dat zich niet in Springfield afspeelt? Ook een plotlijn waarin Lisa als een blok valt voor een Ierse jongen komt niet echt uit de verf en speelt vreemd genoeg verder geen rol meer.

Niettemin is The Simpsons Movie (letterlijk tot het allerlaatste moment van de aftiteling!) de grappigste film die tot nu toe dit jaar is uitgebracht. Een must voor alle fans, en het is maar moeilijk voor te stellen dat mensen die niet bekend zijn met de serie er niks aan zullen vinden. Een bioscoopversie is de grootste (en ontzettend verdiende) pluim die de makers van The Simpsons zichzelf konden geven, en als liefhebbers van scherpe, goedgeschreven humor zijn we daar blij mee. En ja: het is de prijs van een bioscoopkaartje waard. Toch blijft er ergens achter in het hoofd een hardnekkig zeurend stemmetje dat zegt dat het, letterlijk over de gehele lengte, allemaal net wat beter, nóg iets grappiger had kunnen zijn.