Milieuridder met klimaatshow
Na zijn nederlaag tijdens de verkiezingen van 2000 tegen George Bush, gaf Al Gore zijn leven een draai van 180 graden: hij verliet de politieke arena en begon een solokruistocht om de klimaatcrisis, die volgens hem de gehele wereld bedreigt, onder de aandacht te brengen. Gore koos definitief voor het milieu en vertrok als een heuse milieuridder, met een door hem zelf samengestelde ‘klimaatshow’. Hij gaf zijn show in grote en kleine steden op scholen, symposia en conferenties, om te waarschuwen tegen de gevolgen van global warming.
Gore had zijn show al minstens duizend keer gegeven toen milieuactiviste Laurie David en producer Lawrence Bender het plan opvatten om een documentaire te maken over Gore en zijn global warming show. Gore was niet meteen enthousiast, maar het idee dat zijn boodschap zo miljoenen mensen zou kunnen bereiken, trok hem over de streep. Er is volgens hem en tientallen wetenschappers immers nog hoop en tijd om het tij te keren. Maar dat de mensheid het zich niet langer kan permitteren het milieu alleen als een politiek issue te zien staat volgens Gore vast; hij beschouwt de opwarming van de aarde als de grootste morele uitdaging waarmee de mensheid zich de komende tien jaar geconfronteerd zal zien.
Geen zonnige gegevens
~
Het resultaat, An Inconvenient Truth, een indringende film waarin Gores klimaatshow centraal staat, is minder zwaar op de hand dan je zou verwachten, hoewel de boodschap wordt geïllustreerd met beangstigende voorbeelden. Smeltende ijskappen, de verhoogde temperatuur van de oceanen met als neveneffect stortregens, overstromingen en orkanen; het zijn allemaal geen zonnige gegevens. Maar de eens zo stijve politicus Gore blijkt tijdens zijn donkere college charismatisch en onverwacht grappig. Zijn steken naar de politiek zijn onderkoeld maar effectief. Gore brengt de taaie materie als een bevlogen propagandist aan de man, en de animaties, films en foto’s maken de show compleet.
Emotionele ondertoon
~
Het is Guggenheim die Al Gores show in An Inconvenient Truth een emotionele ondertoon geeft. De klimaatshow is versneden met een sfeervol portret van een man die politieke en persoonlijke crisissen heeft doorstaan en overwonnen. Gores emotionele dagboek is aangrijpend: centraal staan het ongeluk van zijn zoon, de dood van zijn zuster aan kanker en zijn verkiezingsnederlaag. Het beeld dat Guggenheim zo schetst, brengt vooral Gores motieven en menselijke kant naar voren.
De giftige politiek heeft Gore, naar eigen zeggen, op morele gronden achter zich gelaten; om zijn nederlaag kan hij nu lachen. Toch kun je je als kijker afvragen of de documentaire niet juist een opmaat is voor een politieke terugkeer. De tijd zal het leren.
