Onbestemd bestaan

In een wereld waar de zintuigen een voor een uitvallen, wordt de liefde tussen twee mensen juist intenser. Een origineel uitgangspunt, maar dat leidt niet tot een goede film.

Hedendaags Glasgow. Epidemioloog Susan wordt door haar collega gevraagd een nieuwe casus te beoordelen. Een net binnengekomen patiënt kan niet meer ruiken. Zijn vrouw vertelt dat hij eerst in huilen uitbarstte en daarna zijn reuk kwijt was. Onverklaarbaar. Dan blijken er wereldwijd meer van dit soort gevallen te zijn. Nog even en heel de mensheid is besmet met dit virus, omgedoopt tot Severe Olfactory Syndrome.

Terwijl artsen en onderzoekers zich over het eigenaardige virus buigen, leert Susan Michael kennen. Hij werkt als chef-kok in het restaurant waar zij tegenover woont. De twee voelen zich tot elkaar aangetrokken, maar er zijn wat obstakels. Hij kan niet slapen wanneer er iemand in zijn bed ligt. Zij heeft teleurstellende ervaringen in de liefde. Ondertussen neemt de chaos wereldwijd toe, want het virus verspreidt zich razendsnel.

Chaotische werkelijkheid
Ook Susan en Michael raken besmet. Het leven zonder reuk wordt anders en herinneringen vervagen. Maar in tijden van onzekerheid, angst en chaos neemt de liefde voor elkaar toe. En passen de mensen zich wonderwel weer aan aan hun situatie. Er wordt nog steeds gekookt, maar het eten is zuurder, zoeter en bitterder. En dan slaat het virus weer toe. Ongelofelijke honger gaat vooraf aan niet meer proeven. Woede gaat vooraf aan niet meer horen. Het virus blijft een onverklaarbaar fenomeen en roept de vraag op in hoeverre de mensheid in staat blijkt zich te herstellen en weer te leven volgens oude patronen. En heeft het leven in deze chaotische werkelijkheid gevolgen voor de liefde tussen Susan en Michael?

Perfect Sense doet qua thematiek denken aan films als Blindness en Children of Men. In beide films is ook sprake van een onverklaarbaar fenomeen (virus, epidemie?) dat uitmondt in een chaotische en verstoorde werkelijkheid. Toch is Perfect Sense eerder een romantisch drama dan een thriller. De liefde tussen Susan en Michael krijgt een centrale rol toebedeeld. Susan is tevens de voice-over in de film, haar opmerkingen lopen als een rode draad door het verhaal. Een bepaalde rust en bezinning is ingebed, waarmee de film ondanks het duistere thema een positief karakter krijgt. Namelijk die van doorgaan met je leven en er het beste van maken.  

Kunstmatig en kil
Toch wil Perfect Sense niet beklijven. De beelden zijn mooi, maar door het veelvuldige en bewuste gebruik van slow motion heeft de film iets kunstmatigs. Zo komen de scènes waarin de zintuigen uitvallen gedramatiseerd over. Slow motion gefilmd, met een aangrijpend muziekje eronder, zien we hoe mensen zich tegoed doen aan flessen azijn, hele vissen kapot scheuren, intens verdrietig zijn of hun inboedel aan gort slaan. Minder overdaad was hier op zijn plaats geweest.   

Ook zijn er kanttekeningen te plaatsen bij de liefde tussen Susan en Michael, waar het in deze film vooral om draait. Hun karakters (vertolkt door Eva Green en Ewan McGregor) hebben weinig diepgang en hun liefde is eerder geromantiseerd dan oprecht. Liefde moet wel heel erg sterk zijn om bestand te zijn tegen zoveel rampspoed in de wereld. Een film als Never Let Me Go wist met een combinatie van een zwaar thema, puur acteerwerk en een bepaalde berusting bijvoorbeeld wel te raken. Perfect Sense laat vooral een kille leegte achter.