Modeslaven

Hoofdpersoon Andrea Sachs wil eigenlijk een ‘serieuze’ journaliste worden, en probeert dit te bereiken door een jaar lang de tweede assistente te worden van Miranda Priestley, de gevreesde hoofdredactrice van het wereldberoemde modeblad ‘Runway’. Andrea krijgt regelmatig te horen dat dit een baan is waar miljoenen meisjes een moord voor zouden doen, maar zijzelf geeft aanvankelijk niets om mode en lacht om de oppervlakkige zaken waarmee haar nieuwe collega’s zich bezighouden. De charme van het boek kwam gedeeltelijk voort uit het sarcasme waarmee Andrea het modewereldje beschrijft, en gedeeltelijk uit de snedige opmerkingen en buitensporige eisen van haar bazin Miranda, die gebaseerd zou zijn op Anna Wintour, hoofdredactrice van de Amerikaanse Vogue.

Menselijke kant

Voor de film werd het oorspronkelijke verhaal wat uitgekleed en bijgeschaafd. Dit hoeft niet altijd negatief uit te pakken, maar in dit geval blijven de twee belangrijkste personages ook niet onaangetast. Andrea, die sympathiek wordt vertolkt door Anne Hathaway, is in de film veel minder sceptisch en kritisch; ze lijkt zelfs plezier te krijgen in haar baan, waarvan in de film ook veel positieve kanten belicht worden. Andrea weet de meest lastige klussen toch te klaren, en haalt zelfs een wit voetje bij haar beruchte bazin. Miranda Priestley, een keiharde zakenvrouw die vakkundig ijzig en bijna meedogenloos wordt neergezet door Meryl Streep, maakt in het eerste deel van de film haar reputatie meer dan waar, maar begint verderop in het verhaal toch wat de ontdooien. De makers van de film vonden het blijkbaar nodig om haar menselijke kant door te laten schemeren, waardoor de hele film een stuk tammer wordt. Omdat Andrea het mens achter het monster ook te zien krijgt, stelt ook zij zich milder op, waardoor ze bijna in een volgzame leerling verandert. Om ‘de moraal van het verhaal’ niet volledig te verliezen is er een plotwending ingevoegd, maar de film wordt daar toch niet helemaal mee gered; de venijnige ondertoon is verdwenen.

The Devil Wears Prada is uiteindelijk toch een zeer vermakelijke film, die wel verrassender en grappiger is voor diegenen die het boek niet gelezen hebben. Er valt genoeg te lachen, er wordt sterk geacteerd en visueel stelt de film ook niet teleur. De shots van New York en Parijs zijn erg sfeervol en de snelle montagesequenties vol modemoois en herkenbare muziek zitten goed in elkaar. In de met modeverwijzingen doorspekte dialogen (“You sold your soul the day you put on that first pair of Jimmy Choo’s!”) worden rake klappen uitgedeeld, en de victoriemomenten van Andrea krikken het ‘feelgood’-niveau verder op. Deze kwaliteiten tillen The Devil Wears Prada uit boven andere films van hetzelfde genre, maar het lijkt tegelijkertijd een gemiste kans om een echt prikkelend beeld te geven van een industrie waarin miljarden verdiend worden aan schone schijn. De film bevestigt dat de verleiding van de vorm het vaak toch wint van een originele inhoud.