Intens worsteldrama

The Wrestler, in Venetië bekroond met de Gouden Leeuw, is het verhaal van Randy ‘The Ram’ Robinson, een worstelaar die twintig jaar geleden furore maakte in het worstelcircuit en nu is afgezakt naar achterafzaaltjes waar hij nog steeds teert op zijn oude roem. Als hij tijdens een van zijn optredens wordt getroffen door een hartaanval moet hij het noodgedwongen rustiger aan gaan doen. Toch keert hij nog eenmaal terug in de ring voor een laatste optreden tegen zijn grote tegenstrever van twintig jaar geleden.

Pijnlijk eerlijk

Op papier klinkt het verhaal van The Wrestler als de zoveelste Rocky-imitatie, waarin een afgedankte sportman tegen alle verwachtingen in toch nog zijn droom weet te verwezenlijken. Niets is echter minder waar. In de handen van Aranofsky verwordt de film meer tot een sociaal drama in de geest van de gebroeders Dardenne, dan een variatie op de American Dream. Spaarzaam gebruik van muziek en een cameravoering die voortdurend op de huid van de personages zit, maken de film tot een fraaie en oprechte schets van een man die alles in zijn leven heeft verloren en probeert gedane fouten te herstellen. Waar dit in de meeste gevallen zou leiden tot een climax waarin alles losse eindjes samen komen en Randy alsnog het geluk vindt waar hij zo naar zoekt, is daar geen plaats voor in het realisme van The Wrestler. Simpele oplossingen bestaan niet in het echte leven, wil Aranofsky maar zeggen, en de film toont dat op pijnlijk eerlijke wijze aan.

Het sterkst is The Wrestler in de beschrijving van het Amerikaanse worstelcircuit, een wereld die zelden te zien is geweest in film. De onderhandelingen tussen de worstelaars die bloedserieus bespreken of de ander er bezwaar tegen heeft als er van prikkeldraad of een nietmachine gebruik wordt gemaakt, zijn tegelijk komisch en zeer realistisch. De kijker krijgt daardoor het gevoel er zelf rond te lopen. Ook de worstelscènes zelf zijn indrukwekkend en bij vlagen zelfs angstaanjagend door de pijn die de mannen elkaar en zichzelf aandoen.

Fenomenale Rourke

Was dit alles al genoeg voor een meesterlijke film, de aanwezigheid van Mickey Rourke in de hoofdrol voegt hier nog een extra dimensie aan toe. De gelijkenissen tussen zijn leven en dat van zijn personage liggen voor het oprapen en bij vlagen heb je het gevoel te kijken naar een man die zichzelf speelt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Rourke een fenomenale prestatie neerzet als The Ram, waarvoor de Oscar hem al bijna niet meer kan ontgaan. Zijn getekende blik, die in bijna elk shot is te zien, brengt de pijn van zijn personage op fantastische wijze over. Letterlijk, geïllustreerd door de bij vlagen pijnlijk harde worstelscènes, maar ook figuurlijk. Als Randy in gesprek met zijn dochter – die hij jaren geleden achter heeft gelaten – een enkele traan laat, is dat ontroerender dan alle visuele hulpmiddelen die Aronofsky in eerdere films nodig had. Het is echt, iets dat je zelden nog ziet in de bioscoop.