Mio fratello è figlio unico

De combinatie politiek en familie is een geliefde in de recente Italiaanse cinema. Evenals in het succesvolle en vergelijkbare La meglio gioventu wil Mio fratello è figlio unico (2007) de recente Italiaanse geschiedenis weerspiegelen in de relatie tussen twee broers met verschillende politieke overtuigingen.

De jongste broer Accio (Elio Germano), een naam die etter betekent in het Italiaans, volgt in zijn jeugd een opleiding tot priester in een klooster maar moet door zijn temperamentvolle karakter de opleiding verlaten. Terug in zijn geboortedorp Latina raakt hij onder de invloed van de oudere Marco, een man die hem introduceert tot de denkbeelden van het fascisme. Marco heeft veel invloed op Accio en zonder dat hij lijkt te beseffen wat het werkelijk inhoudt, besluit Accio dat hij een fascist is. Dit in tegendeel tot de rest van zijn familie en vooral zijn oudere broer Manrico (Riccardo Scamarcio), een felle aanhanger van het communisme. De twee komen in hun latere leven in conflict met elkaar, zeker als ze ook nog eens verliefd worden op hetzelfde meisje, maar hun bloedband overstijgt deze problemen tot het eind.

Hoog tempo

Mio fratello è figlio unico is een door en door Italiaanse film, met alle voor- en nadelen die daar bij horen. In een onwaarschijnlijk hoog tempo raast de film door twintig jaar Italiaanse geschiedenis en doet dat op zo’n sympathieke wijze dat het moeilijk is voor de kijker om er niet in mee te gaan. Het is dan ook pas na afloop van de film dat duidelijk wordt dat er nergens echt ruimte is voor reflectie of bezinning. De gebeurtenissen volgen elkaar in razend tempo op, waardoor er nergens echte diepgang te vinden is. Naast dit hoge tempo en de grote emoties en gebaren die de Italiaanse cinema zo kenmerkt, springt ook de zeer fysieke acteerstijl in het oog. De personages stoeien en vechten erop los en in combinatie met het onrustige handheld camerawerk, zorgt dat voor een prettige dynamiek.

Hoewel er in Mio fratello è figlio unico uitgebreid wordt stilgestaan bij het onrustige Italiaanse verleden en de politieke stromingen die daarbij tegenover elkaar kwamen te staan, draait het zoals altijd in zulke politieke drama’s vooral om het persoonlijke. De relatie tussen de broers vormt dan ook het hart van de film. Hoewel die relatie lijdt aan het eerdergenoemde euvel van oppervlakkigheid, weten acteurs Germano en Scamarcio toch te ontroeren. Het zijn echter de vrouwelijke personages die in hun kleine bijrollen de meeste indruk achterlaten. De schoonheid van nieuwkomer Diane Fleri weet niet alleen de twee broers, maar ook het publiek te betoveren, maar het is de moeder van de familie die voor de mooiste momenten zorgt. Deze Angela Finocchiaro, die net als hoofdrolspeler Elio Germano een Italiaanse Oscar won voor haar rol, maakt indruk als de moeder die al jaren wacht op een nieuw huis dat haar door de politiek beloofd is en lijdzaam moet toezien hoe het haar kinderen vergaat als die de wijde wereld ingaan. Soms kwaad, dan weer teleurgesteld, maar altijd het beste voorhebbend voor haar kinderen.