Acteren op de vierkante meter

Televisiekijkend Nederland kon hem eind jaren tachtig al zien in Australische miniseries als The Dirtwater Dynasty en Bangkok Hilton. Zijn opvallende uiterlijk heeft niet tot typecasting geleid. Zo speelde hij bijvoorbeeld een blinde fotograaf(!) in Proof, een travestiet in The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert en een virtuele agent in de The Matrix-trilogie.

Kat- en muisspel

In The Interview is Weaving de werkeloze Eddie Fleming. Hij is rustig aan het slapen als opeens de politie zijn flat binnenvalt. Het optreden van de politie is dusdanig excessief dat Eddie van angst in zijn broek plast. Hij wordt meegenomen naar het bureau, waar het in eerste instantie lijkt te gaan om een gestolen auto. De politie neemt uitgebreid de tijd voor de ondervraging, waardoor het Eddie (en de kijker) slechts beetje bij beetje duidelijk waarom hij werkelijk is opgepakt. De politie heeft echter een probleem: er is onvoldoende hard bewijsmateriaal. Eddie krijgt dit ook in de gaten, en is dan inmiddels over zijn grootste schrik heen. Het verhoor neemt dan, mede door Eddies’s onvermogen om zijn mond te houden, steeds meer de vorm aan van een psychologisch kat- en muisspel tussen verdachte en verhoorder. Op een gegeven moment leidt dit zelfs tot wat waarschijnlijk de meest achteloze bekentenis in de filmgeschiedenis is.

Maar er speelt meer. Detective Sergeant John Steele (Tony Martin), de man die Eddie tot een bekentenis moet bewegen, blijkt binnen het corps een verre van onomstreden reputatie te hebben. Zijn meerdere hijgt in zijn nek, en er loopt in het geheim zelfs een onderzoek naar zijn verhoormethoden. Het verhoor wordt dan ook heimelijk opgenomen op video, en het feit dat Steele een jonge heethoofdige hond als collega-verhoorder heeft, helpt niet echt. Daarbij is er ook nog de pers die in de gaten krijgt wie de politie in handen denkt te hebben, en dankbaar gebruik maakt van de onenigheid die er intern bij de politie heerst.

Claustrofobisch

The Interview leent zich uitstekend voor alle valkuilen die een beperkte setting met zich meebrengt. Maar debuterend regisseur Craigh Monahan weet een toneelmatige film te voorkomen door oog voor detail te hebben en gebruik te maken van fraaie en ongebruikelijke camerastandpunten. Deze doen niet gekunsteld aan, maar versterken eerder het claustrofobische gevoel dat inherent is aan een verhoorkamer. Bovendien zorgt het sterke spel voor continue spanning. Tony Martin (mooie, granieten kop) speelt Steele met een ingehouden spanning die elk moment aan de oppervlakte dreigt te komen, en dat bij vlagen ook doet. Weaving weet Eddie zo neer te zetten dat je als kijker het ene moment overtuigd bent van zijn onschuld, om even later zeker te weten dat je met een manipulator te maken hebt – en vice versa.

Goed dus dat dit soort ‘vergeten’ films ook hier verkrijgbaar zijn, alleen jammer dat er dan voor een kale versie is gekozen. De Australische uitgave is verrijkt met een commentaartrack van regisseur Monahan, deleted scenes, interviews met de cast en crew, en een alternatief einde. Bij de Nederlandse versie kan er nog net een trailer vanaf.