Gevangen in de Andes

De reiziger moet echter niets hebben van de dorpelingen en hun bizarre rituelen die worden ingeluid door het begin van de heilige week. Voor de primitieve bewoners vormt het een moment waarop god vertrokken is en men alles kan doen wat verboden is. De aantrekkingskracht die de vreemdeling op Madeinusa uitoefent is een doorn in het oog van haar vader en wekt de jaloezie op van haar zus. Madeinusa ziet in de vreemdeling een kans om te vluchten uit het dorp net zoals haar moeder dat heeft gedaan.

Claudia Llosa’s

Voor Llosa staan realisme en poëzie zij aan zij. Bepaalde composities zijn oogstrelend, maar behouden een rauwheid. Zoals een barokke processie door het ruwe Peruaanse berglandschap of de weelderige maar vervallen versieringen in kerken en woningen die in contrast staan met de armoede van de streek en haar bewoners. Dit wordt ook getoond in het primitieve onderkomen van Madeinusa, waar zij in een klein bed moet slapen tussen haar zus en vader en duidelijk wordt dat zij een incestueuze band met hem heeft.   

Llosa heeft een gevoel voor het oproepen van een vreemde sfeer die op momenten dreigend is, maar ook komisch kan zijn. Surreëel, maar levensecht door de focus van de camera op veelzeggende details en het gebruik van de lokale bevolking als acteurs. Llosa romantiseert hun bestaan echter niet en zij toont door middel van contrasten hoe het leven in het dorp contrasteert met het Peru van nu. Gedurende de film houdt een oude man de tijd bij als een levende klok door op een bord de minuten te tellen totdat de heilige week is afgelopen. Daarmee lijkt het gebied een eigen tijdsverloop te hebben die los lijkt te staan van de onze. Een verborgen werkelijkheid die de kijker kan ontdekken door de ogen van de verdwaalde reiziger en met Llosa als gids.