Shrek the Third

Shrek the Third is alweer het derde deel van de buitengewoon succesvolle Dreamworks-creatie, in een jaar dat sequels hoogtij vieren. En zoals het een echt succesvolle serie voortkomend uit één idee betaamt, is ook de prequel (het verhaal van vóór de eerste film) al in de maak, maar laten we het daar nog even niet over hebben. Het gevaar bij dit soort successen is dat ze tot op de laatste cent uitgemolken worden, waardoor alle vervolgen op de eerste film een slappe herhalingsoefening zonder eigen concept worden. In de tweede Shrek-film leek dat deels al het geval: met toverdrankjes en vage veranderingen van gedaante leken de echt goede grappen ver te zoeken. Shrek the Third valt alles mee, gelukkig.

Opstartproblemen

Het verhaal is simpel maar doeltreffend (lees: aannemelijk). Fiona’s vader ligt op sterven, en de logische erfgenaam van de troon – en daarmee de leiding over Far Far Away – is Shrek. Dat hij niet de ideale kandidaat is moge duidelijk zijn, maar er blijkt een alternatief te zijn, want Fiona heeft nog een neefje. Die moet gezocht, en dus vertrekken Shrek en zijn sidekicks Donkey en Puss in Boots op een epische reis richting de vrijheid. Ondertussen mag Fiona ook niet stilzitten want Prince Charming, die in het vorige deel werd afgeserveerd, is op wraak uit. Terwijl manlief weg is bemant Fiona het fort, samen met een groep capabele dames; Sneeuwwitje, Doornroosje en Assepoester blijken meer te kunnen dan alleen theedrinken en in slaap vallen, en dat komt Fiona en haar moeder goed van pas.

Helaas begint Shrek The Third wat slapjes, met Prince Charming als acteur in een restaurant-theatershow. Hij oogst alleen boegeroep, en uit frustratie besluit hij te gaan halen wat hem toekomt. Ondertussen zien we hoe de tijdelijke publieke functie van Shrek en Fiona niet goed bevalt, en ook dat had beter gekund. Maar wanneer Charming even later de Poison Apple Bar vol afgedankte sprookjesfiguren induikt om een ‘leger’ te rekruteren wordt het wel echt leuk.

Echte animatie

Die scène bewijst dat, hoewel de dollartekens natuurlijk ook aan dit vervolg ten grondslag staan, de makers er wel degelijk met liefde aan hebben gewerkt. Ook aan de animatie is dat duidelijk te merken: de details zijn zo perfect en de kleuren zo helder dat je af en toe vergeet dat je niet naar een ‘echte’ film zit te kijken. Zelfs de mensen, altijd het meest lastige deel voor een computer, beginnen langzamerhand op levende wezens te lijken.

Shrek the Third is geen typische kinderfilm, omdat er zoveel volwassen verwijzingen en grappen in zitten. Toch is het ook voor de kleintjes een leuke film: er beweegt van alles en het wemelt van de sprookjesfiguren. Wat oudere kinderen (10–90 jaar) kunnen prima worden zoetgehouden met het vinden van alle mythische figuren en fantasiewezens, want los van alle dwergen, ridders en boosaardige bomen wandelen er maar liefst 23 rond in deze film. Dat, samen met de humor, de talloze verwijzingen en het verhaal maakt het kijken naar Shrek the Third tot een feest. Kom dus maar op met dat vierde deel.