Milde maatschappijkritiek

In Bombón el perro staan een man en zijn hond centraal, Juan “Coco” Villegas en Lechien. Coco is een man van 52 die net ontslagen is. Hij is een vreselijk sociale, lieve man. Het enige dat zijn vriendelijkheid overstijgt, is zijn naïviteit. Hij slijt zijn dagen met kansloze pogingen om zelfgemaakte messen te verkopen, maar het grootste deel van de dag helpt hij mensen zonder dat hij er iets van waarde voor terugkrijgt. Zo helpt hij een vrouw die autopech heeft. Hij sleept haar auto 150 kilometer naar haar huis, repareert de auto en neemt, naïef als hij is, genoegen met een pot jam als dank. Coco vindt het allemaal best. Op een dag krijgt hij een hond aangeboden, en iemand uit de buurt herkent in deze hond een echte rashond. Samen met zijn nieuwe compagnon gaan Coco en Lechien naar hondenshows en fokbedrijven. Zo krijgt Coco een nieuwe passie (en bezigheid) in zijn leven.

Carlos Sorin kennen we van Historias Minimas, een film bestaande uit drie verhalen. Een van die drie verhalen ging ook over een oude man en zijn hond. Maar niet alleen het verhaal van Bombón el perro lijkt in Sorins eerdere film zijn oorsprong te vinden, ook wat betreft de sfeer en de setting lijkt deze film op zijn voorganger. Ook hier staat het kale en armetierige Argentijnse platteland centraal en maken we kennis met een aantal vriendelijke mensen die er, ondanks de niet altijd even goede omstandigheden, het beste van maken. Bombón el perro is wel humoristischer dan Historias Minimas. Lechien zorgt voor veel kostelijke momenten. De shots waarin hij naast Coco op de passagiersstoel in de auto zit, zijn hilarisch. Ook de scène waarin Lechien een teefje moet dekken maar liever gaat slapen, is erg grappig. De andere hoofdrolspeler verdient ook alle lof. Villegas (zowel in het echt als in de film zijn naam), die net zoals de meeste acteurs in Bombón el perro een van straat geplukte amateur is, speelt briljant. In principe doet hij heel weinig, maar daarin schuilt nou juist zijn kracht. Emoties worden kleiner dan klein gespeeld en worden daardoor overtuigend. Veel woorden worden niet gezegd en klinken juist daardoor harder door. De kleine blikken in Juans ogen verraden meer dan duizend woorden hadden kunnen uitdrukken.

Een betere toekomst

Zoals gezegd, Argentinië zit in een dip. Bombón el perro is een film die de slechte omstandigheden van het gewone volk laat zien. Coco en zijn familie (en ook de anderen die hij ontmoet) worden alleen in hun basisbehoeften voorzien en elke vorm van luxe is ver te zoeken. Werkloosheid en angst voor armoede klinken negentig minuten lang door in alle scènes. Maar Sorin neemt een ander pad dan bekendere sociaal-maatschappelijke regisseurs als Ken Loach of de gebroeders Dardenne hebben gedaan. In hun films wordt het sociale op een belerende toon geuit. Zij geven harde kritiek en eisen verandering. Sorin houdt zich hier verre van. Zijn films zijn slechts observerend, constaterend: een milde vorm van maatschappelijke kritiek. Sorin is niet zo hard en Bombón el perro eindigt dan ook hoopvol. Coco en Lechien geven een jongedame en haar vriend een lift naar Bunos Aires, waar het jonge stel op zoek gaat naar werk en naar een betere toekomst. Dat is wat Sorin ons voor wil houden: de mogelijkheid van een betere toekomst voor Argentinië.