Elizabethtown

Het leven van sportschoenontwerper Drew (Orlando Bloom) stort in als hij hoort dat het floppen van zijn laatste ontwerp zijn werkgever een miljard dollar gaat kosten. Ten einde raad besluit hij dat er niks anders opzit dan zelfmoord te plegen, maar zijn plan wordt verijdeld door de mededeling dat zijn vader is overleden in zijn geboortestad Elizabethtown. Drew reist erheen en ontmoet onderweg de praatzieke stewardess Claire (Kirsten Dunst). Na een telefoongesprek dat waarschijnlijk te boek gaat als het langste uit de filmgeschiedenis, is de romance een feit.

Geen drama

Met films als Singles, Jerry Maguire en Almost Famous toonde Cameron Crowe zich meester in het maken van menselijk drama. Kijkend naar de ellende die de hoofdpersoon van Elizabethtown in het eerste kwartier over zich heen krijgt, lijkt het alsof Crowe er deze keer voor gekozen heeft het dramagehalte flink op te schroeven. Helaas wijst het resterende zevende kwartier juist het tegenovergestelde uit, want vanuit dramatisch oogpunt gebeurt er in Elizabethtown nagenoeg niks. Het enige aanwezige conflict is de zogenaamde innerlijke worsteling van Drew (kiest hij voor de dood of voor het leven?), maar omdat deze nauwelijks aan de oppervlakte komt, heeft het voor de kijker totaal geen betekenis.

Romantische komedie

Goed bekeken is Elizabethtown niet meer dan een pretentieuze romantische komedie, waarvan de humor het niveau van de gemiddelde genrefilm zeker niet ontstijgt (al vinden sommigen Susan Sarandon die klem hangt onder de motorkap misschien hilarisch). Qua romantiek is hij zelfs nog slechter, omdat er zoals gezegd niks gebeurt. De enige smet op de romance tussen Claire en Drew is het feit dat zij ergens nog een vaag vriendje heeft en ze beweert niet gemaakt te zijn voor een serieuze relatie. Aangezien Drew daar niet echt een probleem van lijkt te maken, kabbelt hun relatie gewoon voort. Wat natuurlijk niet echt interessant is om naar te kijken.

Muziek

Cameron Crowe staat bekend als een regisseur die zijn liefde voor muziek niet onder stoelen of banken steekt. Tot nu toe wist hij zijn twee grote liefdes goed te combineren, want al zijn films zijn voorzien van originele, indrukwekkende soundtracks. Ook voor Elizabethtown doken Crowe en zijn eega Nancy Wilson (van de band Heart) wederom in respectievelijk platenkast en studio voor muziek bij de beelden. Deze keer lijkt het echter alsof de beelden in dienst staan van de muziek, want Elizabethtown heeft nog het meeste weg van de Cameron Crowe Music Show. In hoog tempo volgen nummers van Ryan Adams, Tom Petty, Elton John en nog tientallen anderen elkaar op. Het laatste gedeelte van de film lijkt er zelfs speciaal aangeplakt om er snel nog zoveel mogelijk nummers doorheen te drukken. Misschien dacht Crowe dat muziek de slechte plot zou kunnen redden. Helaas.